«Κατανοώ το αίσθημα» είπε ο έλληνας πρωθυπουργός για τις νέες διαδηλώσεις στην χώρα του. Εγώ, πάντως, δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω τον κ. Αλαβάνο που κάλεσε τους διαδηλωτές να μετατρέψουν το σύνταγμα σε Ταχρίρ. Δεν καταλαβαίνω τις μολότωφ. Και δεν μπορώ να καταλάβω ούτε τον εθισμό στην απεργία. 

Πρώτο, δεν καταλαβαίνω τον κ. Αλαβάνο που συγχέει τον αγώνα για την ελευθερία ενός λαού που ζει κάτω από μια δικτατορία, με τις αντιδράσεις των ελλαδιτών που περνούν την εποχή της λιτότητας. Ναι, τα μέτρα είναι σκληρά. Ναι, ορισμένα είναι και άδικα. Και ορισμένα δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Άλλο αυτό, όμως, άλλο το Ταχρίρ. Και ντροπή στον κ. Αλαβάνο που τα έχει μπλέξει.

Το πρόβλημα της Ελλάδας –κι αυτό προσέξουμε πολύ καλά αυτό στην Κύπρο- είναι πως ζούσε μια ζωή με δανεικά. Ολόκληρη η μεταπολίτευση κτίστηκε στο βόλεμα, στην καλοπέραση και στις δαπάνες που ήταν παράλογες και ανεξήγητες. Κάποιος πολιτικός επιστήμονας μπορεί να πει πως ήταν μια κοινωνία (και μια πολιτική) κτισμένη στην αποκόμιση πολιτικών ενοικίων. Κάποιος που δεν είναι πολιτικός επιστήμονας, όμως, μπορεί να πει, πιο απλά,  πως ήταν μια οικονομία κτισμένη στην λαμογιά, την διαφθορά και το φακελάκι.  

Ναι, η πολιτική ηγεσία απέτυχε. Με μια νοοτροπία κοινωνικής ειρήνης που έχει τις ρίζες της στο τέλος του εμφυλίου, δημιουργήθηκε ένα κράτος-τέρας: Χωρίς φακελάκι δεν βλέπεις γιατρό. Χωρίς βουλευτή δεν παίρνεις θέση. Χωρίς μίζα δεν κερδίζεις συμβόλαιο του κράτους. Οι πολιτικοί δίδαξαν τον πολίτη πως αν δεν βολευτεί ο ίδιος, θα βολευτεί στην θέση του κάποιος άλλος.

Έτσι, όλοι μαζί τα έφαγαν και τώρα, καλούνται να πληρώσουν. Η σημερινή κυβέρνηση έχει κάνει λάθη, αλλά αντιλαμβάνεται πως αν δεν πάει η Ελλάδα στο Καθαρτήριο, τότε θα πάει στην Κόλαση. Η αντιπολίτευση της ΝΔ, αντί να ασκεί πιέσεις για διόρθωση των λαθών, ισοπεδώνει τα πάντα. Η δε Αριστερά, ζει σε κάποιο άλλο κόσμο και δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Και, αν το «πολιτικό κατεστημένο» φταίει για την κατάσταση, φταίει και η Αριστερά διότι δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει επαφή με την πραγματικότητα και να αποτελέσει πραγματική εναλλακτική επιλογή για τον πολίτη.

Δεύτερο, δεν καταλαβαίνω τις μολότωφ. Διότι μόνο δύο ειδών άτομα στην κοινωνία μπορεί να χρησιμοποιούν μολότωφ στην διαδήλωση: Οι βολεμένοι και οι κοινοί εγκληματίες.

Όσοι έχουν καταστήματα ή γραφεία δεν ρίχνουν μολότωφ. Όσοι εργάζονται σε αυτά δεν ρίχνουν μολότωφ. Οι εργάτες και οι εργαζόμενοι προσέχουν την δουλειά τους, δεν την καταστρέφουν. Όταν τον Δεκέμβριο του 2009, μετά εκείνο τον εξοργιστικό φόνο, η Αθήνα έγινε πεδίο μάχης, κάποιοι έσπευσαν να πουν πως τα «παιδιά αυτά» είναι ήρωες.

Όχι, κύριοι.

Ήρωες είναι οι κυράδες τους που εργάζονται υπερωρίες στα καταστήματα που αυτή η αληταρία ρήμαξε. Εργάζονται εκεί για να τους ταΐζουν, να τους ποτίζουν και να τους δίνουν κι ένα χαρτζιλίκι για να έχουν να φτιάξουν μολότωφ. Αυτοί είναι οι ήρωες: Οι εργαζόμενοι, κι όχι οι αλήτες που τους κλείνουν την δουλειά. Τα παιδιά, βλέπετε, έκαναν πλιάτσικο στα καταστήματα διότι η άδικη κοινωνία δεν τους δίνει Ray Ban. 

Ούτε τις απεργίες κατανοώ. Η λογική της απεργίας είναι να τιμωρήσεις ένα άδικο αφεντικό, στερώντας του την εργασία σου για να καταλάβει πως τα κέρδη δεν είναι αυτόματα, αλλά προϊόν ιδρώτα. Διαβάστε Μαρξ, κοιτάξτε την πρωτομαγιά του Σικάγο. Όταν η απεργία γίνεται εθισμός, τότε χάνεται η κάθε λογική της. Η ημιμαθής Αριστερά σήμερα χαίρεται πως στους δρόμους της Αθήνας βλέπει στρατό από προλετάριους. Οι Αριστεροί που μελέτησαν τα πιστεύω τους, βλέπουν βολεμένους μικροαστούς που φωνάζουν για να απολαύσουν –με τα λεφτά άλλων- 14 μισθούς, μισά ωράρια και σύνταξη στα 55. Βλέπουν επίσης ελεύθερους επαγγελματίες που απαιτούν να είναι λίγοι και προστατευμένοι για να συνεχίζουν να προσφέρουν ακριβές υπηρεσίες και προϊόντα, και μάλιστα χαμηλής ποιότητας. Με άλλα λόγια μικροαστούς του ολιγοπωλίου.

Γι αυτό, πρωθυπουργέ, δεν καταλαβαίνω. Λάθη γίνονται, και μάλιστα πολλά, από μια κυβέρνηση που έχει μπροστά της το απαίσιο καθήκον να εξυγιάνει μια οικονομία και ένα κράτος που νοσούν από το 1945. Πολλοί από τους πιο βολεμένους χορεύουν στην Μύκονο φωνάζοντας ρυθμικά «Δεν θα μας τα πάρεις τα Cayenne/ Ολι Ρεν, Όλι Ρεν». Δυστυχώς, η προσπάθεια της κυβέρνησης να τσακίσει τους βολεμένους των Cayenne παίρνει μαζί της και τους πιο αδικημένους. Η λαμογιά, βλέπετε, όταν ριζώσει και γίνει σύστημα, αποκτά πολύ βαθιές ρίζες. Εγώ πάντως λυπάμαι και τον Παπανδρέου λίγο. Κανένας δεν θέλει να είναι ο θεράπων ιατρός αυτού του ασθενούς.

Απολογούμαι για το παραλήρημα. Αλλά ο ξεπεσμός της Ελλάδας δεν μπορεί να μας αφήνει κι εμάς αδιάφορους. Κι εγώ εδώ ανησυχώ για το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο και το ΓεΣΥ, που σε λίγο θα τα γυρεύουμε με μολότωφ.