Ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι το κόμμα που παρουσιάζεται –όχι άδικα- ως το κατεξοχήν «ευρωπαϊκό», μοντέρνο και εκσυγχρονιστικό κόμμα του τόπου. Διαθέτει ικανά στελέχη, τις καλύτερες σχέσεις με την Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή και –χάρη σε ορισμένα από τα στελέχη του- ακόμα και επιρροή στο ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι.

Την ίδια στιγμή, όμως, πολλές από τις τοποθετήσεις των στελεχών του είναι οπισθοδρομικές και οι τοποθετήσεις τους δείχνουν κάποιο αταβισμό που δύσκολα μπορεί να συγχωρέσει η κοινωνία και δη το δημογραφικό μπλοκ που, ενώ δεν είναι μέλη του ΔΗΣΥ, τον ψηφίζουν.

Ίσως η πρώτη από τις κινήσεις αυτές ήταν η επιλογή του κ. Σαμψών να προσφωνήσει συγκέντρωση του ΕΛΑΜ, μια κίνηση που ίσως να μπορεί να συγχωρεθεί (αν και με μεγάλη δυσκολία) για συναισθηματικούς λόγους, η οποία όμως έδειξε εξαιρετικά ανώριμη διότι έδωσε υπόσταση σε μια ακραία, ρατσιστική και εθνικιστική οργάνωση. Μετά, ακούσαμε από τον κ. Θεμιστοκλέους πως η ομοφυλοφιλία ισοδυναμεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, με την κτηνοβασία.

Πιο πρόσφατα, είδαμε, όμως, και ένα ρεσιτάλ επιθετικότητας από τον κ. Χατζηγιάννη, ο οποίος από αέρος επιτέθηκε –περί αμπελοπουλιών- στον οργανισμό «Φίλοι της Γης». Δεν θεωρώ πως ο εν λόγω οργανισμός έχει όλο το δίκαιο με το μέρος του, ούτε πως οι πράξεις του δεν ξεπερνούν τα όρια του αποδεκτού. Αυτό, όμως, διαφέρει διαμετρικά από την τοποθέτηση του κ. Χατζηγιάννη, ότι ο οργανισμός αυτός χρηματοδοτείται από την Τουρκία για να πλήξει την Κύπρο, και μάλιστα την στιγμή που ο ίδιος υποστήριζε μια παράνομη πράξη από τηλεοράσεως.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο κ. Χατζηγιάννης κάλεσε τον κ. Χέλικαρ να πάει στην χώρα του να δει τι κάνουν. Πρώτον, ο κ. Χέλικαρ βρίσκεται ήδη στην χώρα του και οι ρατσισμοί θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Δεύτερο, στην Αγγλία –στην οποία προφανώς αναφερόταν ο κ. Χατζηγιάννης- το κυνήγι της αλεπούς απαγορεύτηκε βάσει της ίδιας αρχής που απαγορεύτηκε και το κυνήγι του νοστιμότατου αμπελοπουλιού. Και στην Αγγλία το κυνήγι της αλεπούς ήταν παράδοση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι το αμπελοπούλι.

Σε ένα δοκίμιο που επηρέασε την πορεία, τόσο της πολιτικής όσο και της οικονομικής επιστήμης («Exit, Voice and Loyalty»), ο Άλφρεντ Χίρσαμ είχε αναλύσει πώς οι οργανισμοί (καταστήματα, επιχειρήσεις, κόμματα και έθνη) έχουν μία σχέση με τα μέλη τους, η οποία «ελέγχεται» από δύο παράγοντες: την «έξοδο» και την «φωνή». Αυτές είναι οι μοναδικές διέξοδοι για όσους διαφωνούν με τους οργανισμούς στους οποίους δραστηριοποιούνται. Πριν, όμως, εκφραστούν οι δύο αυτές επιλογές των μελών, η «διοίκηση» μπορεί να αφουγκραστεί το γενικότερο αίσθημα και να αλλάξει καταστάσεις. Και σήμερα οι καταστάσεις για τον ΔΗΣΥ βρίσκονται σε κομβικό σημείο διότι σιγά-σιγά παύει να απευθύνεται στους πολιτικά άστεγούς αλλά κοινωνικά ισχυρούς εκείνους νέους που αδημονούν να δουν μια πιο μοντέρνα κοινωνία.

Ωστόσο, σε ένα κόμμα όπου υπάρχουν ικανά στελέχη με πολιτικό λόγο (και ορισμένοι είναι μάλιστα και δοκιμασμένοι), βλέπουμε για το επόμενό του ψηφοδέλτιο να «παίζουν» άτομα χωρίς πολιτικό λόγο, με παλαιότερες πράξεις που τους αφήνουν εκτεθειμένους και με ανοίγματα που μόνο σε λαϊκισμό παραπέμπουν.

Σήμερα, όμως, μια τοπογραφική ανάλυση του πολιτικού τοπίου δείχνει πως ο ΔΗΣΥ έχει σχεδόν εξασφαλισμένη την κορυφή στις επερχόμενες εκλογές, και γι αυτό η τρέχουσα περίοδος είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αλλάξει τα κακώς έχοντα, συμπεριλαμβανομένων και προσώπων. Μια μικρή αλλά «βαρέων βαρών» τάξη «πραιτοριανών» είναι ήδη ετοιμοπόλεμη, και η ανάδειξή της θα κάνει καλό στην κοινωνία, όπως η επάνοδος (επιμένω) ανθρώπων όπως τον «νεαρό» Κίκη Καζαμία στις μάχιμες τάξης του ΑΚΕΛ, θα έκανε επίσης καλό στον τόπο.

Σήμερα, το πραγματικό δίλημμα των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, είναι πώς να αναδείξουν την επόμενη γενιά τους, να φέρουν στο προσκήνιο νέες προσεγγίσεις και νέες ιδέες, και πώς να εμβολιάσουν την κοινωνία με μεταρρυθμιστικές τάσεις. ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, μοιράζονται το ίδιο ουσιαστικό πρόβλημα. Όταν παρακολουθεί κανείς συζητήσεις όπως εκείνη που αφορά τα αμπελοπούλια, αισθάνεται πως αν δεν ενεργοποιηθεί σύντομα η «φωνή» για να αλλάξουν κάποια πράγματα, τότε η «έξοδος» θα είναι η μόνη επιλογή για πολλούς. Κι αυτό ας το προσέξουν τα κόμματα.