Η περίεργη διαδρομή από το κοινοβούλιο του Τόκυο στην Φανερωμένη, καταλήγει στο συμπέρασμα πως οι αλήτες της παλιάς Λευκωσίας πρέπει να αντιμετωπιστούν με σεβασμό.

Μήπως ήρθε ο καιρός να βγάλουν οι Metallica γραβάτες με το logo τους;

Τυχαία βρέθηκα σε μια συζήτηση φίλων – ο ένας ιδρυτής της Pitch Black Records, η άλλη συνάδελφος – όταν συζητούσαν τον ρόλο του metal στην κοινωνία. Η συνάδελφος, στο κείμενο της στην Καθημερινή, κάπου γράφει «το μέταλλο είναι πάντα μεταρρυθμιστής». Οι δύο μιλούσαν για ένα τρίτο επιστήθιο φίλο που ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες: Φορά το Armani, μπαίνει στο X5 (με baby seat πίσω), βάζει κάτι προς Slayer στην διαπασών και ξεκινά για την δουλειά. Head banging στα φώτα και κάτω τα παράθυρα. Όταν φτάσει, σβήνει το αυτοκίνητο, δένει την γραβάτα. παίρνει τον χαρτοφύλακα και μπαίνει στο γραφείο.

Αυτοί είμαστε η γενιά των τριαντάρηδων μετάλλων.

Θυμήθηκα πρώτα τον Koizumi. Ο τυπάς εξελέγη πρωθυπουργός της Ιαπωνίας το 2001. Πέρασε, φυσικά, υφέσεις και οικονομικές κρίσεις, καθώς και εσωκομματικά σκάνδαλα. Αλλά επανεξελέγη πρωθυπουργός και το γιόρτασε παίζοντας air guitar. Όταν το κοινοβούλιο απέρριψε τις οικονομικές του μεταρρυθμίσεις, έκανε αυτό που είχε απειλήσει και προκήρυξε νέες εκλογές. Νίκησε με την μεγαλύτερη διαφορά των τελευταίων 20 ετών.
Πήγε, λοιπόν στο κοινοβούλιο ως νικητής, έδιωξε από το κόμμα του όσους αντιτάχθηκαν στις μεταρρυθμίσεις και πέρασε 81 νομοσχέδια μέσα σε μία ημέρα. Το επόμενο χρόνο παραιτήθηκε.

Πράγματι, το μέταλλο είναι πάντοτε μεταρρυθμιστής.

Το θέμα γιατί οι μεταλάδες πάντοτε ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο, δεν είναι της ώρας. Αρκεί, όμως, να ειπωθεί, πως η θεματολογία που απασχολεί τους στιχουργούς του είδους διαφέρει διαμετρικά από τα «shake your booty» των «top of the pops».

Μετά τον Koizumi, όμως, προσγειώθηκα και έφερα στο μυαλό τα παιδιά της Φανερωμένης. Οι σοβαροί μας κουστουμάδες τους θεωρούν «χασικλίδες», «αργόσχολους» και «άχρηστους». Αυτοί οι «αλήτες» κάνουν, πάντως, περισσότερη φασαρία από όση δικαιολογεί η ηλικία τους, και προφανώς δεν αντιλαμβάνονται πλήρως την λειτουργία των καλάθων αχρήστων. Έστω. Οι σοβαροί κύριοι που τους κατακρίνουν, τι έχουν να αντιπαραβάλουν στις ανησυχίες αυτών των νέων; Δεν κατάφεραν ποτέ να απευθυνθούν στις ανησυχίες τους, στην αγωνία τους για το μέλλον τους ή την αηδία τους για την κοινωνία «των μεγάλων». Αντί να κοιτάξουν αυτές τις ανησυχίες, οι σοβαροί κύριοι παραμένουν προσηλωμένοι στις εικόνες των μακριών μαλλιών, των σχισμένων jean και των περίεργων γούστων.

Κάποτε, όμως, ίσως θα πρέπει κι εμείς, τα κουστουμάτα μέταλλα με τις BMW, να κάνουμε ένα πρώτο βήμα, να σταθούμε μεταξύ της αποτυχημένης κοινωνίας και των ανήσυχων νέων που μπορεί να μην γνωρίζουν την διαφορά μεταξύ των Metallica πριν το Load και των Metallica μετά το συγκεκριμένο άλμπουμ, αλλά μοιράζονται τις κοινωνικές ανησυχίες και την αποστροφή στην κοινωνία που οδήγησε κι εμάς προς το metal πριν από πολλά χρόνια.

Η διαφορά του 19χρονου με τον τριαντάρη είναι πως ο πρώτος ελπίζει ακόμα πως θα γράψει κάποτε ένα ποίημα που θα αλλάξει τον κόσμο. Ο δεύτερος αντιλαμβάνεται πως ο κόσμος αλλάζει πολύ πιο αργά. Αν ο Ιάπωνας πρώην πρωθυπουργός αποτελεί κάποιο κριτήριο, ο κόσμος αλλάζει μέσα από κοινοβούλια, εκλογές, μεταρρυθμίσεις και λερά πολιτικά παιγνίδια. Αλλάζει επίσης με ανακαλύψεις που κάποιος από αυτούς τους άχρηστους ίσως να κάνει κάποτε, ή με το άνοιγμα επιχειρήσεων που σέβονται τον υπάλληλο και τον πελάτη τους. Η διαφορά μας είναι τα χρόνια και όχι το κουστούμι. Επίσης, το ενοίκιο το ρεύμα και οι δόσεις. Το metal, όμως, μένει.

Τώρα, πώς καταλήγει κάποιος από τον Koizumi στην Φανερωμένη; Ίσως η σκέψη να τρέχει ταχύτερα από την λογική. Ίσως, πάλι, να υπάρχει κι ένα άλλο συμπέρασμα: Πως οι «άχρηστοι» της παλιάς Λευκωσίας αξίζουν περισσότερο σεβασμό από τους σοβαρούς μας ηγέτες. Κι ακόμα, ίσως να υπάρχει η ελπίδα πως κάποτε θα κερδηθεί μια εκλογή στην Κύπρο από υποψήφιο «της Φανερωμένης» που θα το γιορτάσει παίζοντας, κι αυτός, air guitar. Η σκέψη είναι εξίσου εξωπραγματική όσο και η εικόνα του Koizumi που χτυπιέται στους ήχους των Megadeth. Μεταλλάς, μεταρρυθμιστής, πρωθυπουργός και μάγκας.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΑΝ, Αύγουστος 2010