Την περασμένη εβδομάδα η στήλη έγραψε πως «η Ελλάδα χρειάζεται ΑΚΕΛ». Η λογική ήταν πως, άσχετα με την ποιότητα των θέσεων του κόμματος της Αριστεράς, το ΑΚΕΛ αποτελεί πολιτική επιλογή για τους ψηφοφόρους που εκφράζει. Ακόμα κι αν είναι κακή επιλογή, παραμένει επιλογή. Έτσι, σε αντίθεση με την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, το κυπριακό κόμμα της Αριστεράς δεν απορρίπτει τις πολιτικές και πολιτιακές διαδικασίες και επομένως δεν αφήνει ένα κοινωνικό κενό το οποίο να γεμίζει μόνο με μολότωφ.

Το κενό εκείνο που βιώνει η Ελλάδα, δεν υφίσταται στην Κύπρο. Από μόνο του, αυτό είναι καλό, αλλά δεν σημαίνει πως υπάρχει πάντοτε ποιότητα στον πολιτικό λόγο που γεμίζει αυτό το κενό.

Την περασμένη εβδομάδα, δυστυχώς, το ΑΚΕΛ τήρησε και ξανά μια στάση που δεν μπορεί να γίνει ανεκτή για οποιονδήποτε αγαπά την δημοκρατία. Μόλις μέρες μετά την θριαμβευτική τελετή για την ημέρα της νίκης των Σοβιετικών κατά των Ναζί, το ΑΚΕΛ υποστήριξε την φίμωση ενός μπλογκ διότι αναγνώστης του ανάρτησε σχόλιο με απαράδεκτη γλώσσα για τον δημοσιογράφο Μακάριο Δρουσιώτη. Η γλώσσα αυτή, όμως, δεν ήταν κάτι το καινούριο και οι υπόλοιποι έχουμε, απλά, συνηθίσει στην αντιμετώπιση αυτή.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η στήλη θεωρεί το μπλογκ υπερβολικό, ακραίο και ασόβαρο. Οι αναλύσεις του είναι επιδερμικές και οι απόψεις του εκφράζονται χωρίς τεκμηρίωση και χωρίς ένδειξη διορατικότητας. Και, ναι, είναι επιθετικό.

Αλλά το ερώτημα δεν είναι αν μας αρέσει η ιστοσελίδα.

Το ερώτημα είναι κατά πόσον δικαιολογείται άμεση «αστυνομική» αντίδραση στις απόψεις της. Διότι δεν είναι η πρώτη φορά επί διακυβέρνησης Χριστόφια που η Αστυνομία και η Κυβέρνηση αντιδρούν όπως αντέδρασαν. Πολλοί (λιγότεροι από ότι θα έπρεπε) θυμούνται ότι παρόμοιες πράξεις έγιναν από την Αστυνομία και στην παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου του 2008, αλλά και το καλοκαίρι, όταν ακούστηκαν συνθήματα που ήταν, ομολογουμένως, εμετικά. Και τότε, το ΑΚΕΛ τήρησε παρόμοια στάση. Ακόμα, ουδείς δικαιούται να ξεχνά την σιγή ιχθύος που τήρησε το κόμμα της κυβέρνησης όταν η εξύβριση αφορούσε άτομα εκτός του δικού της χώρου.

Για το «Χριστόφιας watch» συγκεκριμένα, αξίζει να θυμόμαστε πως πολιτική υπόσταση έλαβε το site από τον ίδιο τον Άντρο Κυπριανού, από το βήμα της Βουλής. Αντί να την αφήσει στο έλεος του χλευασμού των σοβαρών πολιτών, της έκανε διαφήμιση. (Καλά, άλλη δουλειά δεν έχουν και παρακολουθούν τα μπλογκ;) Και, όσον αφορά στην στάση της Κυβέρνησης, αξίζει να σημειώσουμε πως υπάρχουν δημοσιογράφοι που έχουν δική τους εμπειρία σχετικά με παρεμβάσεις.

Άσχετα, όμως, με την έλλειψη ανοχής (που το ΑΚΕΛ δείχνει μόνο όταν αφορά το ίδιο), μέγα ερωτηματικό αποτελεί και η σπουδή που η Αστυνομία έδειξε για την υπόθεση, σε αντίθεση με άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Ακόμα, διερωτάται κανείς γιατί δεν κατηγορήθηκε ο ύποπτος για μια συνήθη εξύβριση (που ήταν το δημοσίευμα) αλλά έπρεπε, μετά τις προειδοποιήσεις Άντρου Κυπριανού στην ολομέλεια της Βουλής, να κινηθεί ολόκληρος μηχανισμός για να κλείσει η συγκεκριμένη σελίδα. Σημείωνεται, δηλαδή, πως ο γ.γ. του ΑΚΕΛ είχε σαφώς προειδοποιήσει.

Πάνω από όλα, όμως, πρέπει να θυμάται κανείς ότι η ελευθερία της άποψης δεν σταματά όταν ενοχλεί. Αντίθετα, η ελευθερία της άποψης αρχίζει όταν η άποψη είναι ενοχλητική – μόνο τότε είναι «ελευθερία». Η λεγόμενη ελευθερία της άποψης που σήμερα ασπάζεται το ΑΚΕΛ διά των δηλώσεών του, θυμίζει, είτε Σοβιετικές καταστάσεις, είτε ιδεολογίες που το ίδιο το ΑΚΕΛ δηλώνει πως μισεί. Εκεί, οι «ελεύθεροι» πολίτες δικαιούνταν να μιλούν «ελεύθερα», μόνο όταν υποστηρίζουν τις θέσεις του καθεστώτος.

Το ΑΚΕΛ απάντησε πως «παρακολουθήσεις» και διώξεις υπέστη το ίδιο ως χώρος και πως έχει ευαισθησίες στο συγκεκριμένο θέμα. Ωστόσο ξεχνούν το πρώτο μάθημα που έπρεπε να είχαν μάθει, ότι δηλαδή οι διαφωνούντες, όσο κι αν ενοχλούν τους έχοντες την εξουσία, δικαιούνται να μιλούν. Κι αυτό είναι ένα «μάθημα Δημοκρατίας» που δυστυχώς το ΑΚΕΛ έχει ακόμα να παίρνει.

ΥΓ. Ο γράφων ανήκει ανάμεσα σε εκείνους που ένας ολόκληρος μηχανισμός «περιρρέουσας ατμόσφαιρας» αποκάλεσε «ναιναίκους». Για να μην λέμε πως «οι άλλοι» είναι καλύτεροι

Πρώτη έκδοση του άρθρου