Ίσως εκείνο το βράδυ η πιο συγκλονιστική στιγμή να μην ήταν, ούτε η σύλληψη του Χριστού, ούτε η πράξη του Ιούδα, ούτε ακόμα ο πετεινός που πίκρανε τόσο τον Πέτρο ή ο μυστηριώδης άντρας που δραπέτευσε γυμνός από την Γεθσημανή στο Κατά Μάρκον. 

Διαβάζοντας το Λευιτικό, προκύπτει μια άλλη σκέψη. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο κείμενο, ακριβώς διότι είναι κουραστικό, με λεπτομέρειες επί λεπτομερειών και κανόνες επί κανόνων. Στο Λευιτικό Ο Θεός επιβάλλει στους Εβραίους ακριβείς και εξαιρετικά συγκεκριμένους κανόνες για ένα σωρό θέματα ή πράξεις, από τη διατροφή μέχρι την κόμμωση. Τί, πώς, πότε, πόσο, για πόση ώρα, θα κάνουν το κάθε τί οι ιερείς, πού θα καίνε θυμιατό και πότε. Ή ακόμα, πώς θα χειριστούν, κλήρος και λαός, την κάθε ασθένεια, τα ρούχα του ασθενή, το σπίτι του, την οικογένειά του,  πώς θα κρίνουν αν έχει θεραπευτεί, πώς θα πλύνουν ή να κάψουν τα ρούχα του, πόσο καιρό θα περιμένουν μέχρι να εξετάσουν ξανά τον ασθενή. 

Τίποτε όμως δεν είναι τόσο εκτενές, τόσο λεπτομερές και τόσο δυσανάγνωστο όσο οι αναφορές στις θυσίες, τις διαδικασίες, τις τελετές. Λεπτομέρειες, για μέρη του ζώου που είναι προς βρώση, τα μέρη του ζώου που προσφέρονται στο θυσιαστήριο, κομμάτια που θα φαγωθούν από τους ιερείς, το λίπος προς καύση, σε ποια πλευρά του βωμού θα γίνει το καθετί… Περίπλοκες, συγκεκριμένες, ενίοτε και συγκεχυμένες.  

Όσον αφορά στο αίμα, όμως, οι κανόνες είναι απλοί: Χύνεται στις άκρες του θυσιαστηρίου και στο χώμα. Πάντα ραντίζεται στο ιερό και στο χώμα γύρω από αυτό, κυκλικά. Αν, δε, χυθεί αίμα (πχ στο κυνήγι) πρέπει να θαφτεί. 

Το αίμα είναι ζωή και ανήκει στο Θεό, ο οποίος το έδωσε στους ανθρώπους αποκλειστικά για να το θυσιάζουν προς άφεση αμαρτιών και εξιλέωση. Και δεν υπάρχουν εκεί εξαιρέσεις ή περίπλοκες οδηγίες. Αυτό το ξέρουν καλά οι Εβραίοι. 

Μετά, μια νύχτα, καμιά δεκαριά Εβραίοι λαμβάνουν απλή εντολή: Να πιούν το αίμα του Χριστού. Εκεί μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο ρηξικέλευθη ήταν η απλή πρόκληση του Χριστού. 

Μιλούσε εξάλλου σε Εβραίους, και μάλιστα πιστούς, οι οποίοι ήξεραν πως το αίμα «είναι ζωή» και πως, ως εκ τούτου, ανήκει αποκλειστικά Στον Θεό. Ήξεραν πως, με εξαίρεση το αφτί του Ααρών που αναφέρεται στην Έξοδο και το ακροδάχτυλο των ιερέων, κανένας δεν αγγίζει αίμα. Ποτέ και για κανένα λόγο. Το αίμα, κατά την Παλαιά Διαθήκη, σαν ισοδύναμο-σύμβολο της Ζωής, δίνεται στον άνθρωπο από τον Θεό με μοναδικό σκοπό την σπονδή εις άφεση αμαρτιών και την εξιλέωση, ή την λύτρωση- με μια σχεδόν κυριολεκτική θυσία να επίκειται ακόμα, εκείνο το βράδυ. 

Και, πέρα από την κάθε επαφή, ακόμα πιο απαγορευμένη είναι η κατανάλωση, όχι μόνο για τους ίδιους τους Εβραίους, αλλά και για όσους διανυκτερεύουν κοντά τους. Μέγιστη αμαρτία. 

Σε αυτούς λοιπόν, τους πιστούς Εβραίους είπε ο Χριστός να πιούν- όχι κρασί, αλλά αίμα. Τους ανακοινώνει πρόσβαση σε κάτι που είναι αποκλειστικό, και αυστηρό, προνόμιο του Θείου. Τους προσφέρει ένα σύμβολο θεοσύνης. Τους ανακοινώνει, ουσιαστικά πως αυτό το σύμβολο Ζωής, που ανήκει αποκλειστικά Στον Θεό, προσφέρεται πλέον και σε εκείνους. Και, ακόμα πιο συγκλονιστικό, στους «πάντες», προϊδεάζοντας για τη διαφωνία του Παύλου με τον Πέτρο για τη νηστεία και την περιτομή. 

Η στιγμή πρέπει να ήταν δραματική. Η βαρύτητα της πράξης, για τους Εβραίους Μαθητές, ήταν, φαντάζομαι, εξίσου ασήκωτη όσο και η ίδια η σταύρωση. Μπορεί κανείς να τους φανταστεί, κατάπληκτους, συγκλονισμένους. «Το της Καινής Διαθήκης». 

Μέσα σε ένα αγγείο ταπεινό όσο και μια φάτνη, ανακοινώνεται η πρόσβαση των ανθρώπων στα Θεία. Ανακοινώνεται το τέλος της Παλαιάς Διαθήκης, η λήξη του άλγους τω Αδάμ. Η σταύρωση και η ανάσταση ρίχνουν στην «ιστορία» του Πάσχα μια τόσο βαριά σκιά που ίσως να μην προσλαμβάνουμε, τουλάχιστον εμείς οι λαϊκοί χωρίς γερές γνώσεις θεολογίας, πόσο επαναστατική ήταν η πράξη που μνημονεύουμε τη Μεγάλη Τετάρτη – μέχρι τουλάχιστον μια στιγμή συγκλονισμού λίγο πριν το Πάσχα.  

*Τροφή για σκέψη και τίποτε παραπάνω. Ο συντάκτης δεν είναι θεολόγος.