Γιατί, δηλαδή, με το πρόσχημα της αμεροληψίας και της αντικειμενικότητας να γίνεται ο δημοσιογράφος φερέφωνο το κάθε ασόβαρου; Δεν οφείλουμε κι εμείς να δείξουμε στους πολιτικούς, πως όταν λένε αρλούμπες και αοριστίες, δεν υπάρχει λόγος να τους καλύπτουμε στις στήλες και τις εκπομπές μας; Εξάλλου, υπάρχουν καλοί, ικανοί, φρέσκοι πολιτικοί, οι οποίοι όμως χάνονται μέσα στα μπάζα των υπολοίπων…

Σύντομα τελειώνει κι αυτή η προεκλογική ταλαιπωρία και θα ξαλαφρώσουν λίγο τα inbox των email μας και των sms στα τηλέφωνα. Θα λιγοστέψουν οι ειδοποιήσεις του facebook και θα ακούμε αισθητά λιγότερες βλακείες κάθε βράδυ από τις εκπομπές.

Η ευκαιρία που είχε δοθεί σε κόμματα και υποψήφιους να «εμβολιάσουν» όπως έλεγε κάποτε ο Λυσσαρίδης, την πολιτική ζωή με νέες ιδέες και νέες νοοτροπίες, έχει χαθεί.

Το ίδιο χαμένη ήταν, σε γενικές γραμμές, και η ευκαιρία εμάς των δημοσιογράφων να υποβάλουμε στους υποψήφιους τον όρο ότι, είτε θα μιλήσουν σοβαρά και θα τοποθετηθούν επί της ουσίας, είτε θα χάσουν την κάλυψη που τους δίνουμε.

Λογοκρισία; Ναι!

Καταντήσαμε οι δημοσιογράφοι (και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) να είμαστε οχήματα μεταφοράς δηλώσεων, να γινόμαστε φορείς της ατάκας, φερέφωνα της πιο ασόβαρης πολιτικολογίας. Αισθάνομαι πως, ως επάγγελμα-λειτούργημα, δεν εξυπηρετήσαμε, συλλογικά, τον ρόλο μας. Και, έστω και τώρα, καλό θα ήταν να εξετάσουμε λίγο αυτό τον ρόλο.

Αν η δουλειά μας είναι κάτι παραπάνω από την δηλοσιολογία, αλλά έχει να κάνει και με την άσκηση ελέγχου στην εξουσία, την προώθηση της διαφάνειας την οποία επαγγελλόμαστε και την υποστήριξη του δημόσιου διαλόγου, τότε ως επάγγελμα έχουμε αποτύχει.

Η προεκλογική εκστρατεία ήταν γεμάτη από ατάκες, από ερωτήσεις εξυπηρέτησης του υποψήφιου, από απαντήσεις-αρλούμπες. Ήταν γεμάτη, ακόμα, από ψέματα –ή τουλάχιστον από δηλώσεις που αποτελούσαν βασανισμό της αλήθειας. Χαρακτηρίστηκε από τον ζόμπι λόγο που ενώ έπρεπε να είχε ξεπεραστεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980, αποτελεί ακόμα κεντρικό χαρακτηριστικό της πολιτικής μας ζωής. Ακόμα και νέοι υποψήφιοι έδειξαν πως αποτελούν γρανάζια της μηχανής που δηλώνουν πως θέλουν να αλλάξουν.

Γιατί, δηλαδή, με το πρόσχημα της αμεροληψίας και της αντικειμενικότητας να γίνεται ο δημοσιογράφος φερέφωνο το κάθε ασόβαρου; Δεν οφείλουμε κι εμείς να δείξουμε στους πολιτικούς, πως όταν λένε αρλούμπες και αοριστίες, δεν υπάρχει λόγος να τους καλύπτουμε στις στήλες και τις εκπομπές μας;

Προσωπικά, αν και στις οικονομικές σελίδες της Καθημερινής δεν είχα τόσο έντονη ενασχόληση με την προεκλογική, βαρέθηκα να βλέπω την λογική ότι όλοι πρέπει να έχουν την ίδια κάλυψη. Δηλαδή ό,τι βλακεία πει κάποιος, εμείς πρέπει να την μεταφέρουμε; Κι όταν γνωρίζει ο δημοσιογράφος πως αυτό που λέει ο πολιτικός είναι τεχνικά και αναλυτικά λανθασμένο, γιατί να το μεταφέρει στον κόσμο; Εξυπηρετεί, έτσι, τους αναγνώστες ή τηλεθεατές του;

Θα πει κανείς πως κανένας δεν όρισε τους δημοσιογράφους υπεύθυνους να κρίνουν την ποιότητα του καθενός. Θα απαντούσα, καταρχάς, με την εξής ερώτηση: Δηλαδή σήμερα, όταν οι σοβαροί πολιτικοί δέχονται χάνονται στις γενικολογίες των συναδέλφων τους, και που το 90% των τοποθετήσεων που ακούμε είναι αοριστολογίες και ατάκες, η πολιτική μας ζωή είναι καλύτερη;

Εξάλλου, υπάρχει (ακόμα) πολυφωνία και αν λογοκριθεί κάποιος από τον ένα, θα μπορεί να βρει ευκαιρία έκφρασης από άλλο δημοσιογράφο. (Ναι, είμαι αφελής και εννοώ αυτό να γίνεται χωρίς σκοπιμότητα. Ο στόχος εδώ είναι ο προβληματισμός). Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ σημαντικότερο να προβληματιστούμε, παρά να λογοκρίνουμε.

Να θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα αν η δημοσιογραφία έχει ως στόχο και λειτούργημα την απλή μεταφορά δηλώσεων ή αν πρέπει κάπου να απαντήσουμε σε κάποιον πολιτικό: «Δεν σου βάζω την δήλωση διότι αυτό που είπες είναι αρλούμπα». Και, ναι, θα γράψω το «μυστικό» (ο κόσμος το’ χει τούμπανο) του επαγγέλματος. Αν σας πει δημοσιογράφος πως είναι απόλυτα αμερόληπτος, τότε είτε ψέματα λέει, είτε δεν καταλαβαίνει το πώς μπαίνουν οι δικές του σκέψεις στα κείμενα του.

Αν προκαλεί λίγο αυτή η τοποθέτηση, τότε αυτό το κείμενο έχει εξυπηρετήσει τον σκοπό του. Αλλά καλό θα ήταν να προβληματιστούμε, συλλογικά, στο λειτούργημα της δημοσιογραφίας. Πάντως, δεν εισηγούμαι να κρίνει ο καθένας αν συμφωνεί με τον πολιτικό ή όχι.

Δεν λέω να τον κόβεις αν διαφωνείς. Λέω να τον κόβεις όταν μιλά, μιλά, και δεν λέει τίποτε. Ή όταν λέει κάτι που είναι τεχνοκρατικά  λάθος. Προσωπικά, στήριξα πολλές φορές πολιτικούς διαφόρων κομμάτων με τους οποίους διαφωνώ σχεδόν σε όλα, αλλά τους σέβομαι διότι δεν λένε αρλούμπες και γενικολογίες.

Σε αυτή την εκστρατεία, υπήρξαν και σοβαροί υποψήφιοι και μάλιστα νεαροί στην ηλικία. Που προσπάθησαν να κινηθούν σε μια νέα παράλληλο και να φέρουν σφήνα στην πολιτική ζωή μια νέα νοοτροπία. Αυτοί οι νεαροί είχαν την ίδια αντιμετώπιση με τους συνομηλίκους τους που μιλούσαν και νόμιζες πως άκουγες τον πολιτικό που ψήφιζε ο παππούς σου πριν να γεννηθείς. Αυτό, μήπως, εξυπηρέτησε καθόλου το κοινό καλό;

Ακόμα και τώρα επιμένω, σε κάθε περίπτωση, πως το ΓεΣΥ πρέπει να προχωρήσει και πως χωρίς Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΜΔΠ) δεν μπορεί να γίνει προϋπολογισμός της προκοπής.