Τι κοινό έχουν οι δηλώσεις Ομήρου με τα γκολ του Αλωνεύτη; Το «παίξτε μπάλα!»

Ως ΑΠΟΕΛίστας, ο γράφων θυμάται πολύ έντονα εκείνα τα δύο τέρματα που σημείωσε, πέρσι τέτοιο καιρό, ο Στάθης Αλωνεύτης, σκοτώνοντας έτσι τις τελευταίες ελπίδες του ΑΠΟΕΛ να προλάβει την Ομόνοια στο νήμα και να πάρει το Πρωτάθλημα. Αναπόφευκτα, η απόδοση του Αλωνεύτη μου προκάλεσε κάποια αντιπάθεια για τον παίκτη της αντίπαλης ομάδας, έστω κι αν αυτό πέρασε μερικά λεπτά μετά το τέλος του αγώνα.
Μπορεί να φαίνεται άσχετο, αλλά δεν είναι. Ακούμε τον τελευταίο καιρό μια νέα συζήτηση για το κυπριακό και τα αποτελέσματα που έφεραν –ή δεν έφεραν- οι 104 (και κάτι) συναντήσεις των δύο ηγετών. Δεν θα μπω στην λογική της ανάλυσης της στρατηγικής του Προέδρου Χριστόφια. Είναι προφανές, όμως, πως η προσπάθεια έχει αποτύχει και πως αυτό οφείλεται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, στην καθόλου συνεργάσιμη στάση της τουρκικής πλευράς και στην επιμονή της σε τεχνάσματα που παρασύρουν την διαδικασία σε βάθος χρόνου μέχρι αυτή να συγκρουστεί με τα ντε φάκτο χρονοδιαγράμματα που τίθενται από εκλογικές διαδικασίες, πολιτικές εξελίξεις και την κυπριακή προεδρία της ΕΕ.
Εκείνο όμως που με ξενίζει περισσότερο -και είναι καιρός επιτέλους να σχολιαστεί- είναι η στάση των κομμάτων και των πολιτικών ηγετών σχετικά με το θέμα των διαπραγματεύσεων. Σχεδόν όλοι βγαίνουν σε κανάλια και ραδιόφωνα για να «καταγγείλουν» την στάση των τουρκοκυπρίων.
Ίσως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα να είναι εκείνο της ΕΔΕΚ και μέρους του ΔΗΚΟ, που συνήθισαν να «καταγγέλλουν» στον κυπριακό λαό την τουρκική στάση. Ωστόσο, στο παιγνίδι που παίζεται, η ηγεσία των Τούρκων έχει μία εντολή: Να ακολουθήσει αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν πως είναι το καλύτερο για την δική τους πλευρά.

Τώρα, αν πιστεύουμε –και συμφωνώ- πως η στάση τους δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τουρκοκυπρίων, αυτό είναι άσχετο. Σημασία έχει πως οι Τούρκοι κάνουν αυτό που αντιλαμβάνονται ως το καλύτερο για την πλευρά τους, έστω κι αν το αντιλαμβάνονται λάθος.
Οι καταγγελίες κατά της τουρκικής πλευράς και της «αδιάλλακτης στάσης της» μου θυμίζουν την κερκίδα του ΑΠΟΕΛ πέρσι έτσι καιρό: «Το παλιόπαιδο ο Αλωνεύτης τι μας έκανε!». Κι όμως, όπως και στο ποδόσφαιρο, δεν φταίει ο αντίπαλος που σου βάζει τέρμα. Φταίει η δική σου αμυντική λειτουργία που το τρώει. Αν είναι παικτούρα ο «Αλωνεύτης», κι αυτό είναι άσχετο. Δική σου δουλειά είναι να μην βάζει τέρμα.

Στην προκειμένη, μας φταίει συνεχώς ο αντίπαλος διότι δεν στέκεται να τις φάει και διότι σκοράρει όποτε γουστάρει. Και, η πολιτική μας ηγεσία, σε μια μνημειώδη ένδειξη ανεπάρκειας και έλλειψης σοβαρότητας, βγαίνει να «καταγγείλει» στον κυπριακό λαό πως ο αντίπαλος μας βάζει τέρματα. Και λοιπόν; Η δική μας ομάδα πού είναι;
Για να ταλαιπωρήσω ακόμα λίγο την μεταφορά, ακόμα και εάν είναι άδικος ο διαιτητής, ή ο αντίπαλος δεν παίζει fair play, ούτε αυτό αλλάζει κάτι. Αν η Ομόνοια πήρε πρωτάθλημα δίκαια πέρσι, το ίδιο δεν ισχύει με το παιγνίδι του Κυπριακού. Εσύ όμως θέλεις να νικάς, ασχέτως δικαιολογιών και ασχέτως διαιτητή.
Τα πιο πάνω ισχύουν διπλά για ένα κόμμα όπως το ΔΗΚΟ, το οποίο εγκατέλειψε την θέση του στους φιλελεύθερους του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου διότι δεν μας στηρίζουν στον κυπριακό. Αντί, δηλαδή, να μείνει εκεί που έχουμε πρόβλημα, να εξασφαλίζει έστω και μερικές ψήφους υπέρ μας και να δίνει στην Κύπρο φωνή σε μια πολιτική ομάδα που δεν μας στηρίζει, προτίμησε την εύκολη λύση και μεταφέρθηκε στους σοσιαλιστές, που καθάριζαν οι ΠΑΣΟΚοι ούτως ή άλλως.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το μείζον πολιτικό ζήτημα είναι πως η πολιτική της αυτοαποκαλούμενης πατριωτικής πτέρυγας περιορίζεται στο παράπονο ότι ο αντίπαλος σκοράρει, την στιγμή που η δική μας άμυνα μαρκάρει με τα λόγια. Αν θέλει, φυσικά, να λειτουργεί ως δεκαπεντάχρονος στις κερκίδες, δικαιούται. Κάπου, όμως, πρέπει να ξεφύγουμε από την λογική του κλαμένου και να παίξουμε μπάλα κι εμείς.

Και, για να μην ξεχνιόμαστε, πρέπει να προχωρήσει το ΓεΣΥ και να εκπονηθεί Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΜΔΠ).

ΥΓ. Ας μην αρχίσουν τα κλασσικά ότι αποκάλεσα τον Αλωνεύτη τουρκούιν και τέτοια. Πρόκειται για μεταφορά και τίποτε άλλο. Αν έβαλε καθοριστικά τέρματα στην ομάδα μου ο άνθρωπος, μαγκιά του.