Πάλι βρήκε την λύση η κυβέρνηση…Η απόφαση για αύξηση του ελάχιστου μισθού, εκ πρώτης όψεως ακούγεται ωραία. Ακούγεται φιλολαϊκή, φιλεύσπλαχνη και γεμάτη έγνοια για τους πιο αδύνατους. Στραβάρα μας.
 
Οι πολιτικές που ακολουθούνται, είναι πιο σημαντικό να φέρουν τα θεμιτά αποτελέσματα παρά να μας αρέσουν.

Το βασικότερο από τα άμεσα κοινωνικά προβλήματα της σημερινής οικονομικής συγκυρίας δεν είναι οι χαμηλοί μισθοί αλλά η ανεργία. Και, εάν η κυβέρνηση επιμένει πως οι άνεργοι, που σήμερα γεμίζουν τις καρέκλες του ΓΣΠ και του ΓΣΖ μαζί, είναι κυρίως κοινοτικοί, ξεχνά ένα σημαντικό στοιχείο: Με ύφεση πέρσι και με αναιμική ανάπτυξη γύρω στο 1,5% φέτος, η οικονομία δεν απορροφά τους νεοεισερχόμενους. Έτσι, το άλλοθι των κοινοτικών δεν μπορεί να γίνει πιστευτό. Εξάλλου, τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας δείχνουν πως σε σχέση με το 2008 η οικονομία συνεχίζει να απασχολεί όλο και λιγότερα άτομα. Η μείωση στην απασχόληση ήταν σχεδόν 3,000 άτομα σε δύο χρόνια. Στο εμπόριο μόνο, η μείωση ήταν κατά 1,442 υπαλλήλους.

Σήμερα οι επιχειρήσεις –και δη οι μικρομεσαίες και οικογενειακές- έχουν αυξημένα χρέη, όπως φαίνεται από τα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας. Ταυτόχρονα, αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο ανταγωνισμό, αύξηση στις δαπάνες παραγωγής, πιέσεις στην ζήτηση και αυξημένα επιτόκια.

Τώρα, η κυβέρνηση επιθυμεί να αυξήσει τον ελάχιστο μισθό, προσποιούμενη πως αυτό θα βοηθήσει τους εργαζομένους. Αν κοιτάξει και πάλι τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, θα δει τι συμβαίνει: Οι εργαζόμενοι μειώνονται και οι ώρες εργασίας αυξάνονται. Δηλαδή, όσοι εργάζονται, στύβονται από τους εργοδότες για να βγάζουν περισσότερη δουλειά διότι οι επιχειρήσεις δεν επιθυμούν να απασχολήσουν νέους υπαλλήλους.

Πάνω από όλα, όμως, η κυβέρνηση ξεχνά πως και οι άνεργοι χάνουν. Ό,τι κι αν κάνει η κυβέρνηση, ο κατώτατος μισθός θα είναι πάντα ο ίδιος: Μηδέν.

Και, με τη κίνηση που έκανε η κυβέρνηση, εξασφαλίζει πως περισσότεροι υπάλληλοι θα πληρώνονται με αυτό τον πραγματικό κατώτατο μισθό και θα παραμείνουν στην ανεργία.

Είναι μάλλον ειρωνικό να βλέπουμε, στην θητεία μιας «αριστερής» κυβέρνησης, «αμερικάνικα» φαινόμενα στην Κύπρο. Σήμερα, η πιο ευάλωτη ομάδα παραμένει χωρίς προστασία, και για χάρη των οργανωμένων υπαλλήλων, οι άνεργοι καταδικάζονται να παραμείνουν στην ανεργία. Όπως και στις ΗΠΑ, οι άνεργοι έχουν γίνει μια κοινωνική ομάδα χωρίς εκπροσώπηση. Θα πίστευε κανείς πως μια Αριστερή κυβέρνηση θα έπραττε αλλιώς. Εκτός κι αν είναι αριστερή-δήθεν και στην πραγματικότητα απλά εξυπηρετεί συγκεκριμένες ομάδες, ξεχνώντας τους πιο αδύνατους.

Η κυβέρνηση ήδη έκανε κάποιες κινήσεις, ιδίως με τα κίνητρα που δίνει στους εργοδότες για να απασχολούν νεαρούς επιστήμονες. Δική μου εκτίμηση είναι πως λίγο αυξάνεται η απασχόληση από αυτά τα μέτρα αφού κάποιος που δεν θα έκανε προσλήψεις δύσκολα θα αλλάξει γνώμη λόγω του επιδόματος, ιδίως δεδομένης και της υποχρέωσης να κρατήσει τον υπάλληλο για δύο χρόνια. Ουσιαστικά, τα κίνητρα επιδοτούν τους εργοδότες που ούτως ή άλλως θα έκαναν προσλήψεις. Ωστόσο, εκείνη η κίνηση τουλάχιστον δεν μειώνει την απασχόληση.

Αν η κυβέρνηση είχε την έγνοια των εργαζομένων θα κοίταζε τα στοιχεία της Στατιστικής (της) Υπηρεσίας πριν να λάβει αποφάσεις. Άσε που το πιο απλό θα ήταν να καλέσει τον άνθρωπο που έλαβε νόμπελ για την δουλειά του σε σχέση με την αγορά εργασίας και να πάρει μια συμβουλή. Σκαρτάραμε και στοιχεία, και επιστήμονες για χάρη μιας διακοσμητικής πολιτικής που κάνει κακό σε άνεργους και υπαλλήλους, αλλά δεν θα πειράξει, ουσιαστικά, τις επιχειρήσεις. Με αυτό τον τρόπο, δεν προστατεύονται οι πιο αδύνατοι, αλλά η νομεκλατούρα.

Φυσικά, ουδείς αντιδρά λόγω εκλογών, ενώ αυτό το κείμενο θα θεωρηθεί «νεοφιλελεύθερο» από ορισμένους διότι, επιδερμικά, ακούγεται ωραία και φιλολαϊκή μια πολιτική που αυξάνει με πλασματικό τρόπο τους μισθούς. Και πάλι, όμως, σημειώνω πως το σημαντικό δεν είναι να ακούγονται όμορφα οι πολιτικές μας, αλλά να λειτουργούν όμορφα.

Επίσης, πρέπει να προχωρήσει το ΓεΣΥ και να εκπονηθεί Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΜΔΠ).