Μερικές σκέψεις με αφορμή την κηδεία του Άκη Κλεάνθους.

 Δεν γνώριζα τον Άκη Κλεάνθους προσωπικά και δεν θα προσποιηθώ πως τον ήξερα. Ούτε πως συμφωνούσα μαζί του σε όλα. Κατ’ ακρίβεια, διαφωνούσα μαζί του στα πιο πολλά θέματα. Κι αυτό, αισθάνομαι, μου δίνει το δικαίωμα να γράψω αυτό το κείμενο.

Η εκλογική διαμάχη των βουλευτικών χαρακτηρίζεται ήδη από την απαξίωση των ψηφοφόρων (που πάει να γίνει κλισέ). Ακούγονται πολλές φωνές που λένε πως βαρέθηκαν, πως όλοι οι υποψήφιοι είναι οι ίδιοι και πως τίποτε δεν αλλάζει. Γι’ αυτό, λένε συχνά, δεν θα ψηφίσουν.

Οι αποφάσεις, όμως, λαμβάνονται από εκείνους που είναι παρόντες, κανένα άλλο.

Με τον νόμο των πιθανοτήτων, με 350 περίπου υποψήφιους στα ψηφοδέλτια, δεν μπορεί – όλο και κάποιος καλός και ικανός θα υπάρχει. Οι σοβαροί, όμως τιμωρούνται. Οι χειραψίες, οι υποσχέσεις για ρουσφέτια και χάρες, η εμφάνιση στους γάμους και τα βαφτίσια, επιβραβεύονται από τους ψηφοφόρους. Αντίθετα, εκείνοι οι υποψήφιοι που απορρίπτουν αυτή την διάθεση και πάνε στις εκλογές με την λογική του fair play, εισπράττουν παράπονα από πολίτες διότι δεν υπόσχονται δουλειές, «βοήθεια» και ττόκκες.

Διότι, όταν οι πολίτες που είναι απογοητευμένοι αποφασίζουν να μην ψηφίσουν, τότε η απόφαση για το ποιος θα αντιπροσωπεύσει τον λαό στο κοινοβούλιο, θα ληφθεί από εκείνους που θα πάνε. Αν ανάμεσα στους προβληματισμένους και σκεπτόμενους πολίτες, πολλοί απουσιάζουν στις εκλογές, το ίδιο δεν συμβαίνει και με άλλες κατηγορίες ψηφοφόρων: Τα κομματόσκυλα θα πάνε στις κάλπες. Το ίδιο και τα «αρνιά» των κομμάτων που ψωνίζονται με τις ατάκες. Εξίσου ισχυρό παρόν θα δώσουν και εκείνοι που ψηφίζουν για να λάβουν δουλειές, χάρες, ζώνες και άλλα ρουσφέτια. Και, με την αποχή αρκετών από τους σκεπτόμενους, η φωνή όλων αυτών των «άλλων κατηγοριών ψηφοφόρων», δυναμώνει.
 
Πιο απλά, όταν οι προβληματισμένοι δεν ψηφίζουν, τότε το αποτέλεσμα των εκλογών θα τους δώσει επιπλέον λόγους να προβληματίζονται. Και, όπως είπε κάποιος φίλος, «η αποχή των προβληματισμένων συντηρεί το σύστημα».

Αν έστω και ένας υποψήφιος είναι της προκοπής, αυτός δικαιούται στήριξη. Και δεν είναι ένας μόνο, αλλά –κατά τον δικό μου, υποκειμενικό έλεγχο- είναι καμιά δεκαριά. Δεν είναι όλοι του ίδιου κόμματος, ούτε της ίδιας επαρχίας. Κάποιος άλλος ίσως να βρει μόνο ένα και μάλιστα εκτός της επαρχίας του και να μην μπορεί να τον ψηφίσει. Έστω, ας τον στηρίξει όπως μπορεί.

Και θα επιμένω πως δεν είναι καν ανάγκη να συμφωνείς μαζί του(ς) σε όλα. Ούτε καν να γουστάρεις το κόμμα του(ς). Αλλά αυτό που ίσως να πρέπει να προβληματίσει τους σκεπτόμενους ψηφοφόρους είναι πως αυτός ο ένας καλός υποψήφιος, οι δύο, οι πέντε τέλος πάντων, δεν μπορεί να μην υπάρχουν πουθενά. Και, αν εμείς οι ψηφοφόροι δεν βρούμε τους δικούς μας, να είστε σίγουροι που «οι άλλοι» ψηφοφόροι θα βρουν τους δικούς τους: Εκείνους που υποδεικνύει το κόμμα στα αρνιά του, εκείνους που ακολουθούν οι λαμογιολάγνοι, εκείνους που κάνουν πολιτική με τις χειραψίες και τους γάμους και τα βαφτίσια.

Φυσικά, ακόμα κι αν όλοι οι σκεπτόμενοι και προβληματισμένοι πολίτες ακολουθήσουμε αυτή την λογική, αυτό δεν σημαίνει πως θα αλλάξει άμεσα η εικόνα της Βουλής ή της πολιτικής ζωής γενικότερα. Θα σπάσει, όμως, ένα στεγανό. Έστω κι έτσι, θα δοθεί ένα μήνυμα στους πολιτικούς πως η κοινωνία, ή τουλάχιστον ένα μέρος της, δεν υποβιβάζει την δική της αξιοπρέπεια.

Δεν θέλω να μπω στην λογική της φαιδρότητας και δεν θα εκμεταλλευτώ τον θάνατό του Άκη Κλεάνθους για να το παίξω εν θρήνω. Πάντως, ο θάνατός του μου έφερε στο μυαλό αυτές τις σκέψεις και ήθελα να τις μοιραστώ. Ίσως διότι εκείνοι (οι λίγοι) οι πιο σοβαροί υποψήφιοι, στους οποίος μπορεί ο τόπος να ελπίζει, είναι πλέον λιγότεροι. Ίσως να με επηρέασε η τελευταία τους συνέντευξη στην Αλήθεια, όπου, ως τέως Υπουργός Παιδείας, είπε «εγώ άλλα ονειρεύτηκα». Κι αυτό μάλλον λέει πολλά.

Αιωνία του η μνήμη.