Ο PJ Crowley στάθηκε, δέχτηκε απανωτές ερωτήσεις και επιθέσεις χωρίς να παίξει άμυνα. Δεν απέφυγε τίποτε. Απάντησε, μπήκε στην λογική να κάνει διάλογο με τους δημοσιογράφους και, ακόμα κι όταν έφυγε ο ίδιος, έστειλε το επιτελείο του να φέρει τα στοιχεία και νούμερα που ο ίδιος δεν είχε.

Respect.

Περίπου τυχαία, βρέθηκα πρόσφατα στην ημερήσια διάσκεψη τύπου του PJ Crowley, εκπροσώπου τύπου του State Department. Όπως συμβαίνει σχεδόν καθημερινά, ο κ. Crowley βρέθηκε αντιμέτωπος με μια δεκαπενταριά από δημοσιογράφους, κυρίως ξένους που του έβαλλαν από παντού και για όλα τα θέματα.

Ρωτήθηκε για το Ιράκ και το Αφγανιστάν και στην συνέχεια για την χολέρα στην Αϊτή. Μετά κάποιος τον ρώτησε για τις σχέσεις ΗΠΑ-Περού και πριν καλά-καλά απαντήσει, δέχτηκε ερώτηση για την συνέχιση του εποικισμού από πλευράς των ισραηλινών και την στρατιωτική ενίσχυση του Ισραήλ από τις ΗΠΑ. Μετά κάποιος ρώτησε για τις σχέσεις με το Πακιστάν και την πρόσφατη επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Ινδονησία. Αν μη τι άλλο, η ικανότητά του να απαντά σε ερωτήσεις για την Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, την Κορέα και την Βενεζουέλα εντός τριών λεπτών, ήταν εντυπωσιακή.

Ωστόσο, ο κ. Crowley είναι επαγγελματίας και η δουλειά του είναι να απαντά (ή να αποφεύγει να απαντήσει ενώ απαντά) σε όλες τις ερωτήσεις που έχουν να κάνουν με το State Department. Το πιο εντυπωσιακό δεν ήταν πως ο εκπρόσωπος τύπου του State Department ξέρει να κάνει την δουλειά του, αλλά η όλη προσέγγιση που τον χαρακτηρίζει.

Στο τέλος της διάσκεψης, οι δημοσιογράφοι μαζεύτηκαν όπως συνηθίζουν γύρω από το βήμα για off-the-record ερωτήσεις. Τότε, δύο ημέρες πριν την τριμερή συνάντηση στην Νέα Υόρκη για το Κυπριακό, υπέβαλα, φυσιολογικά, ερώτηση για την εμπλοκή και προσδοκίες των ΗΠΑ. «Να με ρωτήσεις αύριο», απάντησε, προφανώς διότι δεν είχε ενημέρωση. «Αύριο θα λείπω», του είπα.

Μου έριξε ένα «έχασες», και έφυγε. Μέσα στην απελπισία μου να εισπράξω έστω και ένα σχόλιο, αφού την επαύριον δεν θα ήμουν παρόν, σχολίασα πως αντιλαμβάνομαι πως είναι η δουλειά του να μην απαντά στις ερωτήσεις που του τίθενται, όχι όμως και να τις αποφεύγει. Ο κ. Crowley γέλασε και έφυγε.

Μόλις, όμως, έφυγε, βγήκε ένας συνεργάτης του (νομίζω λεγόταν David) και φώναξε δυνατά σε κάποια Jackie: «Να του στείλετε την Αθηνά για εκείνη την ερώτηση για την Κύπρο». Η Αθηνά, παρεμπιπτόντως, είναι συνεργάτης του Philip Gordon, βοηθού υφυπουργού εξωτερικών της χώρας, ο οποίος ήταν ο καθ’ ύλη αρμόδιος και θα είχε έτοιμη απάντηση να μου δώσει.

Μέχρι να βρεθεί, όμως, η Jackie για να με στείλει στην Athena, αυτός ο David άρχισε να δίνει πάσες στους δημοσιογράφους, καλύπτοντας πληροφορίες και στοιχεία που ο κ. Crowley δεν είχε διαθέσιμα πρόχειρα: Πόσοι πάσχουν από χολέρα στην Αϊτή, τι συμφωνήθηκε για τις εμπορικές μεταξύ ΗΠΑ και Κορέας κατά την επίσκεψη Ομπάμα, πόσα χρήματα έδωσαν στον Ισραήλ οι ΗΠΑ πέρσι.

Πάνω από όλα, όμως, ο εκπρόσωπος τύπου του State Department δεν είπε ποτέ πως του κολλούν ή πως θέλουν να υποσκάψουν τον πρόεδρό του ή την χώρα του. Κι αυτό είναι όλη η ιστορία…

Εγώ δεν βρήκα ποτέ την Jackie να με στείλει στην Athena. Αλλά έλαβα την επαύριον –με δική τους πρωτοβουλία- απάντηση. Μάλιστα, όταν επικοινώνησα με τον συνάδελφο στην Καθημερινή, τον Αποστόλη Ζουμπανιώτη που ήταν στην Νέα Υόρκη, συνειδητοποίησα πως στο State βρήκαν απάντηση (έστω και νερόβραστη), την έμαθαν ποίημα και μας την μετέφεραν.

Το μάθημα ήταν εκκωφαντικό: Αυτοί, με όλα τους τα κακά, καταφέρνουν να είναι κόσμιοι όταν δέχονται επίθεση, να δείχνουν σεβασμό στο γεγονός πως δουλειά μας είναι να επιμένουμε, και να δίνουν μαθήματα επαγγελματισμού. Χάρη στη στάση αυτή, νικητής είναι η δημοκρατία στην τόσο βαθειά διχασμένη χώρα τους και, όσο γίνεται, η εικόνα των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Τα μαθήματα για την Κύπρο, τεράστια, και η σύγκριση μάλλον καταθλιπτική.

Επίσης, πρέπει να προχωρήσει το ΓεΣΥ και να εκπονηθεί Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΜΔΠ).