Οι αντιδράσεις στο εξωφρενικό δελτίο Τύπου του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την ψηφοφορία στην Επιτροπή Νομικών για το απευθείας εμπόριο, ξέφυγαν πραγματικά από κάθε λογική. Ολόκληρη η Κύπρος πνίγηκε σε ένα ποτήρι νερό.

Δεν μπορώ –όπως κι όλοι οι συνάδελφοι που κάλυψαν δημοσιογραφικά το συμβάν- να είμαι σίγουρος σε αυτή την φάση για το τι ακριβώς συνέβηκε. Το σίγουρο είναι πως το Κοινοβούλιο ακολουθεί μια συγκεκριμένη διαδικασία για να εκδώσει ένα δελτίο Τύπου και πως από την αρχή της διαδικασίας αυτής (την αρχική σύνταξη του δελτίου) μέχρι το τέλος της (την αποστολή του στα ΜΜΕ), το κείμενο άλλαξε. Είναι επίσης βέβαιο πως κάποιος λειτουργός άλλαξε το κείμενο εσκεμμένα και όχι «κατά λάθος». Όλα δείχνουν πως της «έγιναν υποδείξεις». 

Ακόμα, όσοι γνωρίζουν τις διαδικασίες και τις καταστάσεις εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είναι σε θέση να ξέρουν πως τα άτομα των οποίων οι υπογραφές επικολλούνται στο τέλος του δελτίου, πολύ πιθανόν να μην γνωρίζουν και πολλά πράγματα για το δελτίο. Στην προκειμένη, πάντως, το σίγουρο είναι πως τρία άτομα από την Υπηρεσία Τύπου του Κοινοβουλίου (των οποίων οι υπογραφές φαίνονται στο τέλος του email) ήταν παρόντα στη συνεδρία της Επιτροπής και γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβηκε κατά την ψηφοφορία. Ακόμα –και επειδή το όνομα ακούστηκε πολύ- θεωρώ βέβαιο πέρα από κάθε αμφιβολία πως σήμερα η κα. Ατταλίδου πρέπει να είναι σε έξαλλη κατάσταση διότι η κατάσταση έπεσε, τελικά, στους δικούς της ώμους.

Πέραν τούτου, όμως, η ουσία έγκειται σε δύο σημεία: Πρώτον, υπάρχουν ορισμένοι (και καλά γνωστοί στους ευρωβουλευτές και τα γραφεία τους) λειτουργοί του κοινοβουλίου που «παίζουν παιγνίδια». Για τον ένα, μάλιστα, που εργάζεται στην Επιτροπή Αναφορών, η προσωπική μου άποψη όταν εργαζόμουν στο σώμα, ήταν πως οι Κύπριοι Ευρωβουλευτές έπρεπε να του κόψουν, όχι μόνο το βήχα, αλλά και την καριέρα με το τσεκούρι. Με δεδομένο το γεγονός ότι πολλές φορές οι ευρωβουλευτές δεν γνωρίζουν (δεν μπορούν και δεν οφείλουν) διάφορες καταστάσεις, κανόνες κτλ. εκ του προχείρου, βασίζονται σε αυτούς για συμβουλές και ενημέρωση. Αυτή η ανάγκη, τους δίνει μεγάλη δύναμη πυρός για να επηρεάζουν καταστάσεις.

Από την άλλη, οι ευρωβουλευτές –τουλάχιστον οι παλιοί- ξέρουν άτομα, ονόματα και καταστάσεις και έχουν τα μάτια τους ανοικτά.

Το δεύτερο σημείο, είναι πως ακόμα κι αν η αλλαγή στο δελτίο Τύπου δεν ήταν «κατά λάθος» αλλά εσκεμμένη για να παραπλανήσει, και πάλι βρίσκω υπερβολικές τις αντιδράσεις. Ας πούμε, δηλαδή, πως περνούσε το δελτίο Τύπου. Και λοιπόν; Σημασία έχει η απόφαση της Επιτροπής κι όχι το δελτίο Τύπου, το οποίο, στο κάτω-κάτω δεν έχει καμία πολιτική ή νομική ισχύ. Οι ευρωβουλευτές δικαίως αντέδρασαν, αλλά αυτό μάλλον ήταν ένα εσωτερικό ζήτημα του κοινοβουλίου. Προσωπικά, δυσκολεύομαι να πιστέψω πως υπήρχε πλεκτάνη για το δελτίο ακριβώς για αυτό το λόγο: Το δελτίο δεν έχει καμία επίδραση στην απόφαση, ούτε αλλάζει κάτι.

Ακόμα, το γεγονός ότι στο δελτίο Τύπου υπήρχαν και τεχνικά, διαδικαστικά λάθη, δείχνει πως ακόμα κι αν υπήρχε συνομωσία, αυτή δεν ήταν και πολύ καλοστημένη.

Μάλλον έχει χαθεί στα ΜΜΕ η ουσία της απόφασης, η οποία αν και δεν κλείνει το θέμα, εξασφάλισε πως το Κοινοβούλιο δεν θα εγκρίνει την πρόταση της Κομισιόν έτσι απλά και χωρίς να επιβάλει κάποιες αλλαγές που έχουν τη σημασία τους. Το γεγονός ότι –ως είθισται- έσπευσαν οι πάντες να οικειοποιηθούν την επιτυχία, δείχνει πως το σώμα έλαβε και πάλι μια απόφαση που μας ικανοποιεί.

Βεβαίως, αν και οι κυβερνητικοί και λοιποί εκπρόσωποι έτρεξαν να τονίσουν το δικό τους ρόλο στην επιτυχία, αυτό δεν σημαίνει πως αυτοί δικαιούνται και τα εύσημα. Από την άλλη, η μετριοφροσύνη, από ότι φαίνεται, τιμωρείται στην πολιτική…

Σήμερα, κι ενώ ακόμα συζητούν κάποιοι τη «συνομωσία», κι ενώ κάποια κα. Ατταλίδου κοντεύει να χρειαστεί ηρεμιστικά, χάθηκε και πάλι η ουσία: Σε όλα τα διεθνή σώματα (ακόμα και στο Συμβούλιο της ΕΕ όπου συμμετέχουν οι κυβερνήσεις) οι λίγες επιτυχίες μας έρχονται με μεγάλο κόστος. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί εξαίρεση. Εκεί, οι υποχωρήσεις που κάνουμε έχουν αντίκρισμα και μεταφράζονται σε πολιτικό κεφάλαιο και πολιτικούς «τόκους». Μάλιστα, η νίκη αυτή ήρθε με μεγαλύτερη ευκολία από ότι περίμεναν πολλοί. Κι αυτό το σώμα, το περιφρονημένο, ίσως θα έπρεπε να διαδραμάτιζε ένα πιο κεντρικό ρόλο στην πολιτική μας στρατηγική.

Α, και το άλλο. Τόσος πανικός για ένα δελτίο Τύπου; Μας αρέσει, τελικά, να είναι όλοι εναντίον μας, ή το κάνουμε κατά λάθος;