Την περασμένη εβδομάδα, είδαμε άλλη μία γκάφα του Προέδρου στο εξωτερικό, όταν μίλησε για εισβολή της Ελλάδας στην Κύπρο. Όλα δείχνουν πως επρόκειτο για ένα απλό – πλην σοβαρότατο – γλωσσικό ολίσθημα και ορισμένες από τις αντιδράσεις ήταν υπερβολικές. Μάλιστα, είναι αλήθεια πως ο κ. Χριστόφιας διαχώρισε τους ρόλους Ελλάδας και Τουρκίας στην ομιλία του. Από την άλλη, το λάθος ήταν σοβαρό και δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε. Πέρα, όμως, από το γεγονός πως πρέπει να μας ανησυχεί η ροπή του Προέδρου προς τέτοια ατυχήματα, την ίδια ώρα και κάποιες από τις αντιδράσεις ήταν εξαιρετικά ατυχείς.

Ίσως η πιο αξιοσημείωτη – και κορυφαία – αντίδραση να είναι αυτή που ήρθε από το κίνημα των Οικολόγων. Πίσω από τη δήλωση του Προέδρου, είδαν μια προσπάθεια απόσπασης της προσοχής του λαού από τα θέματα που συζητούνται σήμερα στο εσωτερικό. Η τοποθέτηση του κινήματος κρίνεται ως τουλάχιστον προσβλητική. Όχι προς τον Πρόεδρο, αλλά προς εμάς που αναγκαζόμαστε να τους ακούμε.

Από την άλλη, όμως, και οι προσπάθειες να δικαιολογήσουν κάποιοι τον Πρόεδρο ήταν εξαιρετικά άστοχες. Ο ίδιος ο Πρόεδρος μίλησε για «διαστρεβλώσεις, κακίες και κακεντρέχειες». Κάποια κακία ίσως να υπάρχει. Όχι, όμως, διαστρέβλωση: Το ολίσθημα, έστω κι αν ήταν «κατά λάθος», έγινε και ήταν σοβαρότατο. Θα μπορούσε απλά ο πρόεδρος να επικαλεστεί το γεγονός ότι δεν κατέχει καλά την αγγλική γλώσσα (και δεν υποχρεούται κιόλας), να δηλώσει πως δεν το εννοούσε, πως άλλο ήθελε να πει, και να δώσει τέλος στο θέμα. Αντ’ αυτού, άφησε να βγει μπροστά ο γ.γ. του κόμματός του, να μιλήσει για συνωμοσίες εναντίον του και για οργανωμένη προσπάθεια να πληγεί. Το ίδιο είπε και ο κ. Χριστοφίδης, αλλά και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Εάν, όμως, οι Οικολόγοι έχασαν μια ευκαιρία να μη ρεζιλευτούν, το ΑΚΕΛ έχασε μια ευκαιρία να μη διαφημίσει το σύνδρομο καταδίωξης που το διακατέχει. Διότι, αν όλα τα μέσα (έντυπα και ηλεκτρονικά), όλα τα κόμματα, μια σειρά από οργανώσεις, ο ελλαδικός Τύπος και η ελληνική πολιτική ηγεσία είχαν όλοι σκοπό να πλήξουν τον Πρόεδρο, μάλλον θα είχε σοβαρότερα προβλήματα ο ίδιος από ό,τι από ένα λάθος το οποίο θα σβηνόταν αν έλεγε πως «του ξέφυγε». Και, αν τους ενοχλεί που κάποιοι στο εσωτερικό δίνουν επιχειρήματα στους Τούρκους, τότε ας προσέχει και ο Πρόεδρος, ο οποίος, έστω και άθελά του, τους ενίσχυσε από ένα ισχυρό βήμα.

Δεν είναι, όμως, αυτοσκοπός να μιλά κανείς για ένα ολίσθημα του Προέδρου. Οι πολιτικές παθογένειες που βγήκαν στη φόρα δεν αφορούν τον Πρόεδρο και μόνο, αλλά ολόκληρη την πολιτική σκηνή.

Παρακολουθούμε γύρω μας μια πολιτική σκηνή που δείχνει να υποφέρει από το σύνδρομο Τουρέτ. Εκδηλώνει ακατάσχετη γλωσσοδιάρροια-κοπρολογία. Δείχνει αφοσιωμένη στην αλληλοκατηγορία, στην ανακάλυψη συνωμοσιών και κακεντρέχειας, στη μείωση του πατριωτισμού όσων διαφωνούν και στην αυτοανακήρυξη των μελών της σε μάρτυρες σαν τον Ιώβ.

Και για να μην πάει το μυαλό σας στον Πρόεδρο, το ίδιο ισχύει, ας πούμε, και για τον συνδικαλισμό, που την περασμένη εβδομάδα διαδήλωσε «κατά της λιτότητας», δηλώνοντας «σοκαρισμένος» που ο υπουργός Οικονομικών είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων αποτελούν θρυαλλίδα για την οικονομία. Το ίδιο ισχύει, ακόμα, και για τον Αρχηγό της Αστυνομίας, ο οποίος πρώτα απαγόρευσε την ενημέρωση των δημοσιογράφων και μετά τους τηλεφωνά. Ή, ακόμα, και για τα εσωκομματικά του ΔΗΚΟ και για τον ρατσισμό και για την εκμετάλλευση των ξένων, που έφτασε στα όρια του φασισμού της δεκαετίας του 1930. Είναι παντού.

Αυτή η επιμονή στο ευγενικό βρισίδι (πλην όμως βρισίδι) κάπου πρέπει να σταματήσει. Το Τουρέτ, όταν συνοδεύεται από συνεχείς κοπρολογίες, είναι αστείο στις ταινίες και εκνευριστικό στην πραγματικότητα. Όταν, όμως, βλέπουμε μετάσταση του συνδρόμου σε ολόκληρη την πολιτική ζωή, τότε είναι απλά επικίνδυνο. Αυτό που χάνεται είναι ο πραγματικός διάλογος, στον οποίο στηρίζεται μια δημοκρατική κοινωνία. Είναι τα επιχειρήματα και οι ειλικρινείς προτάσεις για επίλυση των προβλημάτων.

Μοναδική – αν και εξαιρετικά αφελής – ελπίδα είναι πως μπροστά σε αυτή τη βρόμικη πολιτική γλωσσοδιάρροια, ο λαός έχει την ευκαιρία να δώσει μια ισχυρή δόση πολιτικού Immodium. Οι εκλογές κοντεύουν.

Υ.Γ.: Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τους τακτικούς αναγνώστες της στήλης, διότι εγκατέλειψα για σήμερα την προσπάθεια να είμαι μετρημένος, να τηρώ μια κατά το δυνατόν τεχνοκρατική στάση και να προσφέρω, όσο μπορώ, εισηγήσεις για λύσεις των προβλημάτων. Και τα νεύρα μας, όμως, κάπου έχουν όρια.