Τον τελευταίο καιρό γίναμε μάρτυρες του μεγαλείου της κυπριακής πολιτικής σκηνής. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναγκάστηκε –από την έλλειψη σοβαρότητας κάποιων μελών του εθνικού Συμβουλίου- να λειτουργήσει ως νηπιαγωγός για να ελέγξει, κατά το δυνατόν, τις διαρροές εγγράφων.Η αξιολύπητη κατάσταση έφτασε πλέον στο απροχώρητο, αφού ούτε οι πιο σοβαρές πολιτικές δυνάμεις –συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου- δεν μπορούν να διασωθούν από την κριτική: Ενώ ορισμένοι κατάντησαν το Εθνικό Συμβούλιο, «γουμά» και μετά παραπονιούνται, οι υπόλοιποι δεν είναι απόλυτα αθώοι για τις διαρροές. Κάτι πρέπει να αλλάξει, να καταστεί το σώμα πιο μικρό και πιο λειτουργικό, και όποιος θέλει ας φωνάζει.

Διότι πλέον η κατάσταση είναι σοβαρή. Σήμερα, εξάλλου, το πιο μικρό κόμμα που μετέχει στο Εθνικό, έχει «καταναλώσει» και τον μεγαλύτερο χρόνο του σώματος. Όσον δε για την ΕΔΕΚ το τέως συγκυβερνών κόμμα τήρησε μια στάση που στο λογικό της συμπέρασμα καταλήγει στο ότι ο καθένας δικαιούται να αποφασίζει αν είναι δικαίως διαρρεύσιμο το κάθε έγγραφο, ή όχι.Και, εδώ που τα λέμε, γιατί δεν θεωρείται η διαρροή απόρρητων εγγράφων ποινικό αδίκημα;

Πέρα, όμως, από την μικρότητα και την αστειότητα του Εθνικού Συμβουλίου, είχαμε αυτή την εβδομάδα και μια άλλη μια μεγαλειώδη απόδειξη της σοβαρότητας που μας διακατέχει. Ο Τούρκος Πρόεδρος, Αμπντουλλάχ Γκιούλ, αναγκάστηκε, λέει, να ακολουθήσει το πρωτόκολλο και να προσφωνήσει τον Πρόεδρο Χριστόφια ως πρόεδρο κράτους κατά την διάρκεια συνεδρίας του ΟΗΕ. Ακούσαμε πως έτσι –έστω κι έτσι- ο Τούρκος πρόεδρος αναγκάστηκε να «αναγνωρίσει», τρόπον τινά, την Κυπριακή Δημοκρατία. Και ζήτω.

Και λοιπόν;

Τον είπε «πρόεδρο». Και μετά; Άνοιξαν οι ουρανοί και ρούφηξαν τουρκικά στρατεύματα; Λύθηκε το Κυπριακό; Έγινε, έστω, μια κίνηση στην συνέχεια, που να σημαίνει κάτι; Η ιστορία αυτή, που για τρεις ημέρες έπαιζε σε τηλεοπτικές και έντυπες ειδήσεις, ήταν άνευ ουσίας, άνευ περιεχομένου και χωρίς αντίκρισμα. Εμείς, όμως, πανηγυρίζαμε ένα πράγμα που κανένας άλλος δεν πρόσεξε. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο γιατί δώσαμε –όλα τα ΜΜΕ- τόση σημασία σε ένα συμβάν που δεν σημαίνει απολύτως τίποτε και το οποίο δεν μεταφράζεται σε οποιοδήποτε κέρδος για την Κύπρο. Απλά αποδείξαμε, τόσο το επίπεδο των ΜΜΕ, όσο και το επίπεδο της κοινωνίας που το έχαψε. Φαντάζεστε, ας πούμε, δικηγόρο στο ΕΔΑΔ να χρησιμοποιεί τα ιστορικά εκείνα λόγια, «Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας» ως επιχείρημα; Μόνο χλευασμό θα εισπράξει.

Η ιστορία μου θυμίζει κάτι ευρωβουλευτές που αυτοεπαινούνται επειδή «έστειλαν επιστολή» στον ένα ή τον άλλο επίσημο. Εντάξει, δημιουργήσατε κανένα μισάωρο υπερωρίας για ένα λειτουργό στο γραφείο του τάδε ή τάδε επιτρόπου. Θα λάβει μια πακεταρισμένη, παστεριωμένη απάντηση –εν πολλοίς γνωστή εκ των προτέρων- και θα ισχυριστεί μετά πως έκανε την διαφορά. Εντάξει, σας απάντησε κάποιος λειτουργός στο προσωπικό του γραφείο. Και λοιπόν;

Γενικά, όμως, η όλη εικόνα μόνο απελπισία μπορεί να εμπνεύσει. Ο γουμάς είναι ένα μόνο παράδειγμα αποτυχημένου θεσμού, την στιγμή που οι Τούρκοι κερδίζουν τις εντυπώσεις και μας τριμπλάρουν ανελέητα σαν Μπαρτσελόνα επί Παναθηναϊκού. Εμείς, από την άλλη, δείχνουμε να κινούμαστε στην πολιτική αρένα ως ταριχευμένα. Όλη η Ευρώπη, ένα Καμπ Νου.