Το 955 μ.Χ. ήταν το έτος που έκρινε την πορεία της Ευρωπαϊκής ιστορίας και διαμόρφωσε το μέλλον της κεντρικής Ευρώπης. Μέχρι τότε, οι πρίγκιπες της περιοχής βρίσκονταν σε μόνιμες αντιπαραθέσεις μεταξύ τους, με αποκορύφωμα την εξέγερση του πρίγκιπα Κόνραντ εναντίων του αυτοκράτορα, Όθωνα, αλλά και μια μακρά σειρά από εσωτερικές διαμάχες οι οποίες συχνά λύνονταν με στρατιωτικές συγκρούσεις.

Εν τω μεταξύ, όμως, οι Μαγυάροι, για χρόνια κτυπούσαν την περιοχή από τα ανατολικά και αποτελούσαν ένα θανάσιμο πρόβλημα για πρίγκιπες της Γερμανίας, με τις ορδές έφιππων τοξοτών που προκαλούσαν τεράστιες καταστροφές. Αρχικά, οι γερμανοί πρίγκιπες, αφού ήταν αφοσιωμένοι στην αλληλοεξόντωση, προτίμησαν να αδειάζουν τους κορβανάδες τους πληρώνοντας δωροδοκίες και φόρους υποτέλειας στους Μαγυάρους για να τους αφήσουν ήσυχους.

Όπως πολλοί έμαθαν με τον δύσκολο τρόπο, όμως, οι δωροδοκίες απλά οδηγούν σε αυξημένες απαιτήσεις από τον εκβιαστή, και η κατάσταση γρήγορα έφτασε σε σημείο που δεν άντεχαν άλλο τα ταμεία. Μέχρι το 954 μ.Χ., οι πρίγκιπες δεν μπορούσαν ούτε να αντιμετωπίσουν τους Μαγυάρους, αλλά ούτε και να τους ξεφορτωθούν με χρήματα. Η τελική, απελπισμένη προσπάθεια έγινε από τον Όθωνα, πρίγκιπα της Σαξονίας και αυτοκράτορα της Ιεράς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο οποίος αποφάσισε πως, οι δύσκολοι καιροί απαιτούν δύσκολες λύσεις και έκανε την κίνηση για να αντιμετωπίσει την απειλή. Έτσι, μετά από πολλές διπλωματικές προσπάθειες, κατάφερε να μαζέψει τους αλληλομισούντες αλλά απελπισμένους πρίγκιπες και να οργανώσει ένα στρατό βαρέως ιππικού για να αντιμετωπίσει τους Μαγυάρους. Έτσι έφτασε στην μάχη του Λέχφελντ, όπου οι Μαγυάροι αντιμετώπισαν την Ιερά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με αριθμητικό πλεονέκτημα 1 προς 4.

Το αποτέλεσμα της μάχης, σε μεγάλο βαθμό κρίθηκε από την ευφυΐα, την τόλμη και την αφοσίωση του Κόνραντ, ο οποίος μέχρι μερικούς μήνες πριν, πολεμούσε τον Όθωνα, αλλά σήμερα λάμβανε πιστά τις διαταγές του: στράφηκε στα μετόπισθεν για να αποκρούσει μια αιφνίδια επίθεση, και στην συνέχεια επέστρεψε στο κυρίως μέτωπο για να σώσει τον αυτοκράτορά του και να αποδεκατίσει τους Μαγυάρους.

Αμέσως μετά την μάχη, έγινε ξεκάθαρο πως, αν δεν είχαν συνεργαστεί οι πρίγκιπες και ο αυτοκράτορας μεταξύ τους, οι καταστροφές που έσπερναν οι Μαγυάροι, θα συνεχίζονταν μέχρι όλοι οι πρίγκιπες να χάσουν τα πριγκιπάτα τους. Η παράλυση και ο μαρασμός των πριγκιπάτων, είχαν φέρει ολόκληρη την περιοχή στα χέρια των πορθητών. Με την συνεργασία, όμως, κατάφεραν, όχι μόνο να διασώσουν την «αυτοκρατορία», αλλά και να δώσουν νέα πνοή στα δικά τους πριγκιπάτα και να διαμορφώσουν τον χάρτη της ηπείρου.

Αυτή την ιστορία για την μάχη του Λέχφελτν, την θυμήθηκα –περιέργως- παρακολουθόντας τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από το Εθνικό Σύμβούλιο: τις συμφωνίες-διαφωνίες, τις χρονίζουσες διαρροές, τις άνευ ουσιά κόντρες, τους προφανείς υπολογισμούς σχετικά με τις επόμενες εκλογές και την εώς και καταθλιπτική επανάλειψη των ίδιων δηλώσεων ξανά και ξανά.

Πώς να μην σκεφτεί κανείς τους Μαγυάρους που έρχονται τον Νοέμβριο; Ελπίζω, μόνο, σε λίγο καιρό να ξαναγράψω για την νική του Κόνραντ, και όχι για τον Τσιακγ- Κάι Τσέκ, την πολιορκία του Τσεγκντού, και την ιστορία της Ταιβάν….