Όταν πέρσι η Εθνική Φρουρά, με τον τρόπο που λειτουργεί, σκότωσε τον Ιάκωβο Χατζησπύρου με το Acmat, ο Υπουργός Άμυνας δήλωσε πως «συντήρηση στην Ε.Φ., γίνεται». Τότε, η στήλη αυτή είχε γράψει πως η απόσταση μεταξύ της κυβέρνησης και της σοβαρότητας πλέον άνοιγε επικίνδυνα: προφανώς, ο αρμόδιος Υπουργός δεν είχε την παραμικρή ιδέα, ούτε για το πώς γίνεται η συντήρηση στην Ε.Φ., ούτε αν χρησιμοποιούνται οχήματα μάχης (π.χ. Acmat) ως λεωφορεία.

Σήμερα, δυστυχώς, είχαμε τα ίδια. Χάθηκαν 172 ολόκληρα κιλά εκρηκτικών από υλικό το οποίο προοριζόταν για την άμυνα του τόπου. Έγιναν συλλήψεις, λαμβάνονται –ακόμα- καταθέσεις, κάποιοι θα πάνε φυλακή, και καθαρίσαμε. Το πρόβλημα, όμως, δεν περιορίζεται σε κάποιους διεφθαρμένους –ενδεχομένως και προδότες, κατά μία έννοια- αξιωματικούς των οποίων την αθωότητα ή ενοχή θα κρίνει το δικαστήριο.

Τα υλικά που θα χρησιμοποιήσει η Ε.Φ. για να προστατέψει την πατρίδα, φυλάσσονται σε απαρχαιωμένες αποθήκες. Πολλές φορές είναι εντελώς ακατάλληλες για την φύλαξη εκρηκτικών, αφού τα κτήρια είναι παμπάλαια, μπάζουν υγρασία και δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη. Φυσικά, τοποθετείται μια πυροσβεστική φωλέα έξω από τις αποθήκες και καθαρίσαμε, ιδίως αν η φωλέα βάφεται τακτικά. Αν η συγκεκριμένη αποθήκη ήταν οχυρό, δεν αλλάζει κάτι, τουλάχιστον για όσους από εμάς υπηρέτησαν σε τέτοια «κατάλληλα» οχυρά, που εξυπηρετούν, συν τοις άλλοις, και τις σεξουαλικές ανάγκες διαφόρων εφήβων της υπαίθρου, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις.

Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι μπαίνουν 2-3 τσακρο-κλειδωνιές και ένα τετράδιο ελέγχου που συμπληρώνεται αυτόματα κάθε πρωί, και όλα καλά. Εν ολίγοις, αν θέλεις τα κλέψεις, εύκολο. Αν θες να κτυπήσεις τον εχθρό, δυσκολότερο.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, μεταξύ ττελιού και τσακροκλειδωνιάς δεν υπήρχε κάτι. Ούτε κάτι πιο ουσιαστικό από τον αντικουνελικό φραγμό, ούτε αισθητήρες, ούτε φωτισμός, ούτε κάμερες, ούτε σκοπιά. Και, με 300 χιλιόμετρα πράσινης γραμμής να φυλάσσονται σποραδικά, και άλλες τόσες σκοπιές σε στρατόπεδα και αποθήκες, το μόνο σίγουρο είναι πως πολλά σημαντικότατα σημεία της πατρίδας θα μένουν χωρίς σκοπιές. Άρα κάτι άλλο πρέπει να αντικαταστήσει τον ανθρώπινο παράγοντα.

Εν τω μεταξύ, όλες οι προτάσεις για αναβάθμιση των συστημάτων της Ε.Φ. σε συνδυασμό με μείωση της θητείας, έχουν απορριφθεί. Στην συγκυβέρνηση, οι μεν δεν κινούνται διότι ανακάλυψαν πως την φυγοστρατία και αρνούνται να δαπανήσουν σε συστήματα που θα μας καταστήσουν χρήσιμους σε μια συμμαχία της ΕΕ και του Νατοϊκού Συνεταιρισμού για την Ειρήνη. Οι δε, κοιτάζοντας με αγάπη την πατρίδα, αρνούνται να δεχτούν την μείωση της θητείας διότι δεν ακούγεται «ωραία».

Οι προτάσεις, όμως, καθίστανται όλο και πιο επείγουσες από το φαινομενικά άσχετο συμβάν. Το σχέδιο του ταξίαρχου Πενταρά δεν είναι σχεδιασμένο να αποδυναμώσει την πατρίδα, αλλά να μετατρέψει την Ε.Φ. από σχολική κατασκήνωση διετούς ταλαιπωρίας σε αξιόμαχη δύναμη υψηλής τεχνολογίας.

Σε μια τέτοια δύναμη, δεν μπορείς –τουλάχιστον με τόση ευκολία- να μαζέψεις 172 κιλά εκρηκτικών σε επίσημο όχημα και να φύγεις σαν κύριος. Την ίδια στιγμή, η αυτοματοποίηση διαδικασιών και ελέγχων θα επιτρέπει λιγότερα ανθρώπινα λάθη, καλύτερο έλεγχο, και μικρότερα περιθώρια παρατυπιών και εγκλημάτων.

Ακόμα, εκτός από την καλύτερη φύλαξη, συντήρηση και ασφάλεια, μια τέτοια αναδιάρθρωση θα εξασφάλιζε επίσης πως η άμεση αντίδραση σε τυχών επίθεση δεν θα ήταν να προβάλουμε τους άνδρες των φυλακίων προς σφαγή, αλλά να αντιδράσουμε ουσιαστικά. Θα καθιστούσε την άμυνά μας πιο αποτρεπτική διότι θα ήταν πιο αποτελεσματική. Και, θα δημιουργούσε εύλογες ελπίδες πως μπορούμε να αντέξουμε σε επίθεση για κάτι παραπάνω από λίγες ώρες. Άσε που θα μείωνε την λιποταξία σε περίπτωση ανάγκης, αφού οι φαντάροι δεν θα αισθάνονταν πως οδεύουν προς αχρείαστο θάνατο, αλλά πως κατευθύνονται προς την άμυνα του τόπου.

Ακόμα, η Κύπρος θα μπορούσε να μετατραπεί σε χρήσιμο εταίρο για τις ευρωπαϊκές συμμαχίες, και ιδίως για τις ανθρωπιστικές αποστολές τύπου Πετερσμπεργκ σε τόπους όπως την Παλαιστίνη και δη την Ραφα, όπως το Κογκό και όπως το Σουδάν όπου τα παιδιά των αμάχων ζουν χάρη σε αυτές τις αποστολές. Σε μια εποχή όπου η συμμετοχή της Κύπρου στις στρατιωτικές-ανθρωπιστικές αποστολές (αποστολές Πέτερσμπεργκ) καθίσταται, πέρα από ανθρωπιστικά και γεωστρατηγικά απαραίτητη για την χώρα μας, εμείς προτιμούμε να διατηρούμε πολιτικές και στρατιωτικές διαρθρώσεις που μάλλον θυμίζουν τρικοκοσμικές παραστρατιωτικές οργανώσεις.

Αντί, δηλαδή, να σώζουμεν εαυτόν και αμάχους, διευκολύνουμε εγκληματίες να αρπάξουν τα υλικά με θα οποία θα αμυνθούμε. Κάποιοι, και αυτό είναι προφανές, πρέπει να ανοίξουν τα μάτια.