Αυτή την εβδομάδα, το κυβερνών κόμμα ανακοίνωσε πως «θα εισηγηθεί» στην κυβέρνηση την επιβολή μιας «εισφοράς αλληλεγγύης» από τις κερδοφόρες επιχειρήσεις. Όλες. Η στήλη ρώτησε ρητά, και έλαβε ρητή απάντηση: «Όλες οι κερδοφόρες επιχειρήσεις θα πρέπει να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους εργαζόμενους».

Επικοινωνιακά, στο στόχαστρο είναι οι τράπεζες. Ουσιαστικά, όμως, τα πυρά θα δεχτούν όλες οι επιχειρήσεις. Ερωτηθείς, ο διευθύνων σύμβουλος της Marfin Laiki, Ευθύμιος Μπουλούτας, απάντησε πως το θέμα δεν είναι αν θα δώσουν «εισφορά» οι τράπεζες, αλλά κατά πόσον αυτή η εισφορά θα αφιερωθεί στην συντήρηση ενός σπάταλου κράτους. Η νέα παρεμβολή αβεβαιότητας στην αγορά μόνο κακό θα κάνει. Η ανατροπή της εικόνας της Κύπρου στους ξένους επενδυτές και επιχειρηματίες επίσης θα κάνει ζημιά. Η επιθετικότητα με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τον επιχειρηματικό κόσμο, μόνο αμηχανία προκαλεί, με όσα αυτό συνεπάγεται. Και, ακόμα, με την συνεχιζόμενη επικοινωνιακή επίθεση κατά των τραπεζών (που γίνεται για εσωκομματική κατανάλωση) μόνο πιέσεις ασκούνται στον κλάδο.

Το περίεργο, όμως, είναι πως μια Αριστερή κυβέρνηση αντικρίζει συνδικαλιστικά τους υπαλλήλους Α15 και πάνω, τα εφάπαξ και τις συντάξεις τους, τα επιδόματα και τις εγγυημένες τριπλές αυξήσεις τους. Για να γίνουν εξοικονομήσεις, θα επιβληθεί «έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης». Την ίδια ώρα, το φιλελεύθερο ΔΝΤ και η νεοφιλελεύθερη ΕΕ επιμένουν πως δημιουργείται κοινωνική αδικία, ιδίως στο συνταξιοδοτικό. Συγχύσαμε τα Αριστερά με τα Δεξιά μας.

Η εισήγηση του κυβερνώντος κόμματος για «εισφορά αλληλεγγύης» ισοδυναμεί με «φόρο προσαυξήσεων του Δημοσίου». Μόνο κατάπληξη θα έπρεπε να δημιουργεί η πρόταση του ΑΚΕΛ σε όσους είναι βέροι αριστεροί και όσους επιθυμούν να δουν μια δίκαιη κοινωνία. Για ακόμα μια φορά η Αριστερά της Κύπρου, αν και πιο σύγχρονη και λογική από άλλα Κομουνιστικά Κόμματα, δείχνει εγκλωβισμένη στο λεξιλόγιό της. Μαχόμενη υπέρ των λεγόμενων «μισθωτών» του Δημοσίου, ξεχνά τα προνόμια, την εγγυημένη απασχόληση και τους μισθούς τους, και τα βάζει με τους «έχοντες» επιχειρηματίες.

Το πιο παράλογο από όλα τα χαρακτηριστικά της πρότασης του ΑΚΕΛ, είναι το γεγονός ότι αναφέρεται σε όλες τις κερδοφόρες επιχειρήσεις, ασχέτως μεγεθών. Σε μια αναχρονιστική στάση έναντι της «μπουρζουαζίας» δείχνει πως θεωρεί άξιο τιμωρίας το κέρδος των επιχειρήσεων. Από την λογική αυτή δεν ξεφεύγουν (ναι, το έχουμε ξαναγράψει) ο μπακάλης, ο μπογιατζής και ο μικρός καταστηματάρχης: Οι μικροί εκείνοι καπιταλίστες που, αν και κερδοφόροι, υποφέρουν περισσότερο από όλους εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης. Στην προκειμένη, αυτοί είναι «ο λαός», και οι λεγόμενοι μισθωτοί είναι «τα συμφέροντα».

Από μία κυβέρνηση που διατείνεται πως επιθυμεί μια δίκαιη κοινωνία και πατά στο αναιμικό κέρδος του λαού για να δικαιούται να κάνει κινήσεις όσον αφορά στην προσαύξηση του εύπορου «μισθωτού», είναι αναμενόμενο ότι και το «μεγάλο κεφάλαιο» θα βρεθεί στο στόχαστρο. Φυσικά, το 99,8% των κυπριακών επιχειρήσεων κατατάσσονται στις μικρομεσαίες, αλλά αυτό είναι άλλο πρόβλημα. Αξίζει να σημειωθεί πως με την κάθε εισφορά που πάει στους προνομιούχους, οι επιχειρήσεις (ακόμα και οι μεγάλες) μειώνουν την απασχόληση, τους μισθούς και τα ωφελήματα των εργαζομένων. Σίγουρα, αυτό γίνεται πολλές φορές χάριν της τσέπης των μετόχων και των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά η ουσία είναι πως οι πραγματικοί μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα υποφέρουν και καταλήγουν, είτε στην ανεργία, είτε σε χαμηλότερα εισοδήματα. Αν νομίζει ο κόσμος του ΑΚΕΛ πως είναι Αριστεροί, έχουν γελαστεί. Διότι Αριστερός δεν είναι εκείνος που γονατίζει τον επιχειρηματία (μπογιατζή) για να πείσει τον μισθωτό (Α15 και κάτι) να κόψει την προσαύξησή του, αλλά το αντίθετο. Φαίνεται πως «η γενιά των 700» έγινε θύμα μιας ιδεολογικής αποτελμάτωσης.

Φυσικά, μπορεί να θεωρηθεί σχεδόν σίγουρο πως το ΑΚΕΛ θα αλλάξει στάση και θα δεχτεί πως πρέπει να τιμωρηθούν για τα κέρδη τους μόνο οι πιο μεγάλες επιχειρήσεις, απελευθερώνοντας τον «λαό» από την εισφορά για τους προνομιούχους. Αλλά η ιδεολογική παθογένεια έχει ήδη φανεί.