Όταν κυκλοφόρησε το 1995 η ταινία του Μάθιου Κάσοβιτζ, La Haine (Το Μίσος), η πρώτη της σκηνή σημάδεψε πολλούς συγχυσμένους έφηβους που ακόμα ψάχνονταν.

Η μαυρόασπρη ταινία αρχίζει με μια υδρόγειο σε μαύρο φόντο. Μια σαγηνευτική φωνή λέει πως η ταινία είναι σαν την ιστορία ενός άντρα που, πέφτοντας από τον πεντηκοστό όροφο ενός κτιρίου, συνεχώς επαναλαμβάνει στον εαυτό του, «ως τώρα, όλα πάνε καλά» (jusqu’ ici, tout va bien). Την ίδια ώρα, εμφανίζεται πάνω από την υδρόγειο μια μολότοφ σε ελεύθερη πτώση και η φωνή προσθέτει: το σημαντικό, όμως, δεν είναι η πτώση, αλλά η προσγείωση. Η μολότοφ πέφτει και η υδρόγειος φλέγεται.

Μπορεί Το Μίσος να σημάδεψε νέους που ψάχνονταν πριν από 15 χρόνια στους λαβυρίνθους της κοινωνίας μας, αλλά για κάποιο λόγο θυμήθηκα, μετά από χρόνια, την ταινία πριν από μερικές μέρες.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο έφεδρος Ιάκωβος Χατζησπύρου έχασε τη ζωή μέσα σε ένα όχημα μάχης που, εκτός από το γεγονός ότι ήταν ασυντήρητο, είχε μετατραπεί και σε λεωφορείο. Τότε, ο Υπουργός Άμυνας είχε επιχειρήσει να καλύψει τις πολιτικές ευθύνες, δηλώνοντας πως στην Εθνική Φρουρά, η συντήρηση γίνεται κανονικά.

Τότε, είχαμε γράψει πως το χάσμα μεταξύ της κυβέρνησης και της σοβαρότητας έχει ανοίξει, και πως, προφανώς, ο Υπουργός Άμυνας, δεν είχε καθόλου ρεαλιστική εικόνα σχετικά με το τι γίνεται στα στρατόπεδα και τι εστί συντήρηση στην ΕΦ.

Μετά από δύο μήνες, η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως το δημοσιονομικό έλλειμμα θα παρέμενε «κοντά στο όριο του Συμφώνου Σταθερότητας, δηλαδή κοντά στο 3% του ΑΕΠ». Φυσικά, ανακάλεσε στο τέλος του έτους, όταν παραδέχτηκε αυτό που όλοι έβλεπαν για μήνες, ότι δηλαδή το έλλειμμα δεν θα ήταν 3%, αλλά λίγο περισσότερο από 6%. Η οικονομία δεν θα «έβγαινε αλώβητη» όπως ακούγαμε για μήνες, και εκείνοι που «τα βλέπουν όλα μαύρα» και δεν δείχνουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, είχαν, τελικά δίκαιο.

Γενικότερα στην οικονομία, την αδράνεια ακολούθησαν οι συνεχείς δηλώσεις πως λήφθηκαν τα «σωστά μέτρα». Τις δηλώσεις για συναίνεση και διάλογο ακολούθησε μια περίεργη βιασύνη να υποβληθεί –χωρίς διάλογο ή συναίνεση- το Πρόγραμμα Σταθερότητας σε ένα χρονικό σημείο όπου η Κομισιόν θα ήταν κλειστή για πέντε ημέρες.

Φυσικά δεν μας ντροπιάζει μόνο η κυβέρνηση. Ας μη ξεχνάμε και τα θέατρα που είδαμε με τα δύο μεγάλα εγκλήματα των τελευταίων χρόνων, την δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή και την ψυχασθενή εκείνη κλοπή της σωρού του Τάσσου Παπαδόπουλου. Αμέσως παρέλασαν διάφοροι «ηγέτες» στα κανάλια, αποδίδοντας πολιτικά κίνητρα στα εγκλήματα. Ακόμα κι ασβέστης που έριξαν στο μνήμα του Τάσσου Παπαδόπουλου χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό μέσο. Τελικά ήταν Peletico και όχι αποδεικτικό στοιχείο. Ο Πρόεδρος ήταν μόνο ο τελευταίος από τους πολιτικούς (και θρησκευτικούς) ηγέτες που βγήκαν στην παγανιά για εντυπώσεις και συμπεριφέρθηκαν ως πλασιέ πατριωτισμού πάνω από πτώματα.

Και, ενώ ένας κοινός εγκληματίας διασύρει το κράτος, οι έχοντες την εντολή να καθαρίσουν την κοινωνία ψάχνουν φαντάσματα με το βλέμμα καρφωμένη στην καρέκλα που κατέχουν.

Αλλά η σειρά από φιάσκο δεν τέλειωσε εκεί. Το ποντάρισμα του προέδρου στην επανεκλογή το Ταλάτ ήταν χαμένο χαρτί από την αρχή, αλλά δεν μπορούσε να το καταλάβει. Ακόμα, ενώ μιλούσε η κυβέρνηση για ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, δίνοντας το μήνυμα στον έξω κόσμο πως δεν καιγόμαστε για λύση, το ουσιαστικό χρονοδιάγραμμα της εκλογής Έρογλου τελικά τέθηκε μπροστά μας «εκ των πραγμάτων».

Ωστόσο, μέχρι το φιάσκο που σχετίζεται με τον Κανονισμό για το Απευθείας Εμπόριο με τα κατεχόμενα, υπήρχε μια ελπίδα πως κάτι μπορεί να σωθεί. Ενώ το Υπουργείο Εξωτερικών, όμως, είχε ενημερωθεί, δεν ήταν ενήμερο. (Η Βουλή το ίδιο, παρά τις προειδοποιήσεις κάποιων βουλευτών.) Φυσικά, οι ευθύνες του ΥΠΕΞ είναι πολύ πιο σοβαρές και αγγίζουν τα όρια του εξωφρενικού. Αλλά, αντί να στηλιτευτεί από τον αρμόδιο υπουργό ο ερασιτεχνισμός κάποιων υπαλλήλων του, του έφταιξε η Κομισιόν που δεν του τηλεφώνησε για ένα θέμα που ήταν ανάμεσα σε μια λίστα 93 σελίδων.

Απελπίζεται κανείς να σκέφτεται πως τα πιο πάνω είναι μερικά μόνο παραδείγματα από τέτοιες ιστορίες.

Ίσως γι αυτό να θυμήθηκα τον άνδρα που, πέφτοντας, επιμένει πως, ως εδώ, είμαστε εντάξει. Κάθε φορά που νομίζουμε πως κτυπήσαμε πάτο, κάτι θα γίνει για να μας απογοητεύσει. Φυσικά, άνθρωποι σοβαροί υπάρχουν, και μερικοί άρχισαν να μιλούν και να αντιδρούν. Αν δεν αντιδράσουμε όλοι, όμως, μπορεί να ζήσουμε μια ανώμαλη προσγείωση μέσα στη Ναυτία.