Κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, το μερινό μαλλί απέκτησε μεγάλη αξία στις αγορές των Κάτω Χωρών, και κυρίως στη Φλάνδρα, όπου τύγχανε επεξεργασίας και εξαγόταν μέσω του μεγάλου στόλου που οι Ολλανδοί είχαν αναπτύξει κατά την εποχή. Οι οργανωμένες νομαδικές βοσκές άρχιζαν από τα βουνά της Καντάβριας και κατέληγαν στην Εστρεμαδούρα και την Ανδαλουσία, διασχίζοντας ολόκληρη την Ισπανία.

Σε αντίθεση με τα γεωργικά προϊόντα που μπορούσαν να φορολογηθούν μόνο κατά την παραγωγή ή την εξαγωγή, οι Αψβούργοι εύκολα συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να ιδρύσουν σταθμούς διοδίων στις διαδρομές των κοπαδιών και να αυξήσουν τα εισοδήματά τους. Το μερινό, ως εξαιρετικά ακριβό προϊόν, μπορούσε έτσι να φορολογηθεί με ευκολία, σε μία εποχή κατά την οποία, εξαιτίας των αστρονομικών δαπανών της Αυλής αλλά και των συνεχών πολέμων, το κράτος είχε σοβαρά χρέη. Ακόμα και η ανακάλυψη χρυσού στις νοτιοαμερικανικές αποικίες δεν αρκούσε για τα χρέη του Καρόλου Α΄ και του σπάταλου υιού του, Φιλίππου Β΄.

Έτσι, οι οργανωμένοι βοσκοί, οι Μέστα, απέκτησαν μεγάλη επιρροή στην Αυλή του Τολέδου και αργότερα της Μαδρίτης. Αποτέλεσαν ένα ισχυρό λόμπι που μπορούσε να εγγυηθεί συνεχείς αυξήσεις στα έσοδα του κράτους, αφού είχαν την ικανότητα να αυξάνουν συνεχώς τις τιμές του μερινού τους μαλλιού στις ξένες αγορές της Ευρώπης. Γι’ αυτό τον λόγο, οι βασιλικές αρχές δεν δίσταζαν να επεκτείνουν συνεχώς τα προνόμια των Μέστα, τα οποία συχνά έφταναν στα όρια του παραλόγου. Σχεδόν πάντοτε, τα προνόμια αυτά απέβαιναν εις βάρος της οικονομίας.

Αποτέλεσμα ήταν η συνεχής μείωση της αγροτικής παραγωγής καθ’ όλη τη διάρκεια του 16ου αιώνα, αφού οι γεωργοί ήταν σε όλο και πιο δυσμενή θέση σε σχέση με τους βοσκούς και έχαναν ακόμα και τον έλεγχο της γης τους για χάρη της νομαδικής βοσκής. Μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα, πολλές φάρμες είχαν εγκαταλειφθεί εξ ολοκλήρου.

Οι Ισπανοί βασιλείς, που δανείζονταν για να χρηματοδοτήσουν τα χρέη τους, δεν έλαβαν τα αναγκαία μέτρα για να εξυγιάνουν τις δαπάνες τους, αλλά προτίμησαν απλώς να περικόψουν κάποια ποσά και να αυξήσουν τα έσοδά τους από τις νηοπομπές χρυσού και τη φορολόγηση των πόρων τους. Το αποτέλεσμα ήταν οι βασιλείς της Ισπανίας να κηρύξουν πτώχευση επτά φορές μέσα σε εκατό χρόνια. Μάλιστα, οι Ισπανοί Αψβούργοι διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην πτώχευση θρυλικών τραπεζιτών, όπως των Φούγκερ, λαμβάνοντας μεγάλα δάνεια τα οποία ήταν, τελικά, επισφαλή.

Σήμερα, η κυπριακή οικονομία προσομοιάζει στις πιο πάνω περιστάσεις. Η λογική της κατεπείγουσας αύξησης των εσόδων του κράτους αποπνίγει την οικονομία. Το αποτέλεσμα είναι να χρειάζονται ολοένα και πιο ευφάνταστοι τρόποι μείωσης των ελλειμμάτων, οι οποίοι αποδεικνύονται, μάλιστα, καταπιεστικοί για την οικονομία. Επιχειρώντας να διατηρήσει αχρείαστες δαπάνες, σε συνδυασμό με πρόσκαιρες και γενικές περικοπές κονδυλίων, το κράτος αναζητά εισοδήματα από όπου μπορεί.

Οι προσπάθειες του υπουργού Οικονομικών να περισώσει την κατάσταση σκοντάφτουν στο γεγονός ότι, όταν ο Πρόεδρος επέλεγε να διορίσει στο Υπουργείο ένα άτομο που δεν είναι πολιτικός, δεν είχε αντιληφθεί ότι οφείλει να τον στηρίζει και να τον θωρακίζει από τις πολιτικές παρεμβάσεις στο έργο του. Αντίθετα, άπαντες σχεδόν στην κυβέρνηση τον άφησαν να αγωνίζεται μόνος και συνεχώς θέλουν να εξαιρέσουν εαυτούς από τις μειώσεις δαπανών.

Το τελευταίο παράδειγμα με τις 34 αεροπορικές εταιρείες που απέστειλαν, διά του εκπροσώπου τους, επιστολή στην κυβέρνηση για το νέο αεροδρόμιο, διαγράφει τη γενικότερη κατάσταση. Το κράτος επιχείρησε να αποκομίσει και νέο υπερσύγχρονο αεροδρόμιο χωρίς να δαπανήσει ουσιαστικά τίποτα και υψηλά εισοδήματα. Στην προσπάθειά του αυτή, «πέτυχε» ένα συμβόλαιο που υποχρεώνει, ουσιαστικά, τη διαχειρίστρια εταιρεία να αυξάνει συνεχώς τα τέλη της, με αποτέλεσμα να δηλώνουν ευθαρσώς οι αερομεταφορείς ότι η Κύπρος, ως προορισμός, είναι υποδεέστερος των ανταγωνιστών. Τα τελευταία μέτρα, όπως η μείωση των τελών προσγείωσης, αποτελούν αμελητέα βελτίωση μπροστά στις εκχωρήσεις ύψους 33% που λαμβάνει το κράτος πριν καν τη φορολόγηση.

Στην Ισπανία του 16ου αιώνα, τα κέρδη από την κτηνοτροφία, αντί να ενισχύσουν την αγροτική παραγωγή (όπως είχε γίνει στη Γαλλία και την Αγγλία, για παράδειγμα), την κατέστρεψαν. Παρομοίως, στην Κύπρο, αντί το νέο αεροδρόμιο και οι υπηρεσίες του να ενισχύσουν τον τουρισμό, λειτουργούν ανασταλτικά.

Η ιστορία, όμως, δεν τελειώνει εκεί. Το νέο αεροδρόμιο είναι μόνο ένα παράδειγμα. Η λογική των εσόδων του κράτους λειτουργεί εις βάρος της οικονομίας και σε άλλες περιπτώσεις, οι οποίες έχουν απαριθμηθεί πολλές φορές σε αυτή την εφημερίδα και αλλού.
Όπως και με τους Αψβούργους Ισπανούς βασιλείς, εκείνο που υπολείπεται είναι η μεταρρύθμιση και η εξυγίανση των οικονομικών του κράτους. Μόνο πρόσκαιρα επιχειρείται η αύξηση των εσόδων, ενώ και οι περικοπές είναι μάλλον γενικευμένες, με εξαίρεση την αρχή που επέβαλε ο υπουργός Οικονομικών ότι δεν θα δώσει κονδύλια σε εκείνους τους οργανισμούς που διατηρούν αποθέματα από τον προϋπολογισμό τους. Σημαντικότερο από όλα, όμως, θα είναι να τηρηθεί μία στάση που να στηρίζει την οικονομία. Η απλή λογική της αύξησης των εσόδων δεν μπορεί να στηρίζει ένα κράτος ες αεί.