Ευρισκόμενη στο χείλος του γκρεμού, η Αγγλική Σχολή σήμερα βιώνει μία συνεχιζόμενη κρίση η οποία αμαυρώνει την παλαιότερη εικόνα του σχολείου ως πρωτοπόρο χώρο πλάσης και διαμόρφωσης νέων ατόμων με δική τους σκέψη. Ωστόσο, οι υφιστάμενες συνθήκες στην Αγγλική Σχολή, με την εκατέρωθεν πόλωση και τις συζητήσεις δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για το σχολείο. Μπορεί οι παρόμοιες καταστάσεις που βίωσαν παλαιότερα μαθητές, καθηγητές και γονείς στο σχολείο να μην είχαν την οξύτητα των σημερινών εντάσεων, αλλά είχαν τον ίδιο χαρακτήρα.

Πριν μερικά χρόνια είχε επιτραπεί στα κορίτσια να φορούν παντελόνι. Κάτι που σήμερα φαίνεται αυτονόητο, τότε ήταν θέμα που συζητήθηκε, με γονείς να θέτουν ακόμα και ζήτημα ηθικής τάξης στο σχολείο. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και με τα μακριά μαλλιά για τα αγόρια, όταν γονείς σχολίαζαν ότι το σχολείο προωθεί την αλητεία. Στις εξωσχολικές δραστηριότητες, αντιδράσεις προκαλούνταν συχνά. Όταν το Agora Society άκμαζε, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι μαθητές συζητούσαν ανοικτά για θέματα που έκαναν τους γονείς (και το Διοικητικό Συμβούλιο) να ανατριχιάζουν: ναρκωτικά, σεξουαλικότητα, νεανικές αυτοκτονίες, ρατσισμό, το χάσμα των γενεών. Οι όμιλοι του σχολείου είχαν πρώτοι εντάξει στις δραστηριότητές τους ταξίδια στο εξωτερικό, με σκοπό είτε την επιμόρφωση, είτε την συμμετοχή σε διαγωνισμούς.

Αυτά τα στοιχεία έχουν ένα κοινό με τις σημερινές κόντρες: όλα ήταν κινήσεις πρωτοποριακές που έθεταν Διοίκηση και γονείς μπροστά σε απαγορευμένα ερωτήματα. Κάθε φορά, η Αγγλική Σχολή πλήρωνε ένα τίμημα, θέτοντας εαυτόν στο στόχαστρο γονέων και μελών του διοικητικού συμβουλίου. Κάθε φορά, από την κόντρα νικητές έβγαιναν οι μαθητές που, τελικά, βίωναν τον τρόπο με τον οποίο σπάζουν τα ταμπού.

Όλα τα πιο πάνω, τελικά υιοθετήθηκαν από την κοινωνία ως αυτονόητα. Όταν, όμως, τα άρχιζε η Αγγλική Σχολή, μόνο αυτονόητα δεν ήταν.

Σήμερα, το σχολείο έχει ουσιαστικά θέσει ένα ερώτημα σε γονείς, μαθητές, καθηγητές και διοίκηση, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ήταν σχεδόν εξολοκλήρου ελληνοκύπριοι: πώς μπορεί η ελληνοκυπριακή κοινωνία να συμβιώσει με τους τουρκοκύπριους, αντιμετωπίζοντας το παρελθόν, αλλά χωρίς να χάσει την ιδιαίτερή της εθνική ταυτότητα;

Η απάντηση δεν μπορούσε να είναι εύκολη. Είναι, όμως, μια ερώτηση που οφείλει όλη κοινωνία να απαντήσει. Πρώτος μόνος, ο μικρόκοσμος της Αγγλικής Σχολής αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη κοινωνική πρόκληση των επόμενων γενιών. Η στήλη δεν επιχειρεί να δώσει απάντηση, πέρα από το γεγονός ότι, ακόμα μία φορά, επικρατεί η πόλωση παρά η ήπια τοποθέτηση. Αξίζει να σημειωθεί, όμως, ότι ακόμα μία φορά, η Σχολή γίνεται το πεδίο μάχης για τους αγώνες της κοινωνίας. Αγώνες που μπορεί να μην είχαν τόσο μεγάλες άμεσες προεκτάσεις στο παρελθόν, αλλά είχαν τον χαρακτήρα της μικρής επανάστασης.

Αυτό το τίμημα πληρώνει σήμερα η Σχολή.

Κάθε προηγούμενη φορά, οι μαθητές έδιναν την λύση, όταν τους επέτρεπαν οι άλλοι ενδιαφερόμενοι του σχολείου να την αναζητήσουν μόνοι τους, και όταν αντιμετωπίζονταν ως νεαροί μεν, αλλά όχι ως αδαείς βρέφη. Ως απόφοιτος ο γράφον αισθάνεται μία πικρή περηφάνια που η δευτεροβάθμιά του alma mater λειτουργεί ξανά ως πεδίο στο οποίο θα παιχτεί η αμηχανία της κοινωνίας μπροστά σε νέες προκλήσεις, οι οποίες είναι ακόμα πιο δύσκολες αυτή τη φορά. Αν αφήσουμε τους νέους να λειτουργήσουν όπως καταλαβαίνουν, χωρίς υποβολές και επιβολές, μπορεί τελικά η Σχολή να βρει το χαμένο της κύρος, αλλά να γίνει και παράδειγμα προς μίμηση για την υπόλοιπη κοινωνία.