Έντονη είναι η ανησυχία των πολιτικών, και ιδιαίτερα της κυβέρνησης, για το ενδεχόμενο να μπει η Κύπρος υπό επιτήρηση με βάση την διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Οι φόβοι είναι, όμως, μάλλον αβάσιμοι, αφού η επιτήρηση δεν σημαίνει και πολλά πράγματα.

Ο Υπουργός Οικονομικών, θα πηγαίνει στο Συμβούλιο, όπου θα δέχεται έντονη κριτική μπροστά στους ομολόγους του. Ο κ. Αλμούνια (ή ο διάδοχός του) θα ερωτά τον κ. Σταυράκη τι κάνει για να μειωθεί το έλλειμμα. Ο κ. Σταυράκης θα απαντά, και ο Επίτροπος θα του λέει πως τα μέτρα δεν αρκούν. Μετά, ο Επίτροπος Αλμούνια θα κάνει τον ίδιο ακριβώς διάλογο με όλους σχεδόν τους ομολόγους του κ. Σταυράκη, με τους οποίους, μάλιστα, θα είναι μάλλον πιο αυστηρός.

Αυτό είναι και το εύρος του προβλήματος της επιτήρησης για μία χώρα όπως την Κύπρο, που μάλλον θα έχει ελλείμματα άνω του 3% του ΑΕΠ, αλλά σίγουρα δεν θα φτάσει τα 14% και 15% άλλων εταίρων, όπως την Ελλάδα. Μάλιστα, ο μόνος Κύπριος που θυμάται έντονα την τελευταία φορά που ήμασταν υπό επιτήρηση, είναι ο τότε Υπουργός Οικονομικών, Μάκης Κεραυνός, ο οποίος, υπέφερε υπό τις υποδείξεις της Κομισιόν πολύ χειρότερα από ότι θα υποφέρει ο σημερινός Υπουργός.

Σε αυτή την ιστορία, το ερώτημα για τους πολίτες είναι, «εμάς γιατί μας νοιάζει;». Υπό την ψυχολογική πίεση της επιτήρησης, αλλά και το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος της ιδέας ότι «μας επιτηρούν», η κυβέρνηση στράφηκε με ζήλο προς την κατεπείγουσα μείωση του ελλείμματος. Έτσι εξηγούνται οι κινήσεις, όπως τον περιορισμό κάποιων σπάταλων δαπανών, την επίσπευση της είσπραξης του ΦΠΑ και τις συνεχείς πιέσεις σε επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, να καταβάλουν παλαιούς φόρους. Από μόνα τους, αυτά τα μέτρα αντέχουν στην κριτική, φτάνει να γίνονται σωστά (αν και αυτό είναι ουσιαστικής σημασίας).

Ωστόσο, τα μέτρα αυτά δεν αποτελούν λύση. Μπορεί να απαμβλύνουν τις πιέσεις στα δημόσια οικονομία προς το παρόν, αλλά δεν λύνουν τα προβλήματα που έχουν οδηγήσει σε ανυπέρβλητες νοοτροπίες και αφαίμαξη των πόρων της οικονομίας για ικανοποίηση δαπανών που δεν είναι απαραίτητες. Αντί να στρέφεται προς την μείωση του ελλείμματος, η κυβέρνηση θα ήταν προτιμότερο να δαπανήσει (οικονομικό και πολιτικό κεφάλαιο) για μεταρρυθμίσεις που να μειώνουν ουσιαστικά τις σπατάλες, και όχι μόνο στο περιθώριο. Η υδροκέφαλη δημόσια υπηρεσία, η υπερβολική γραφειοκρατία, οι καθυστερήσεις, η αναξιοκρατία και η βραδυκινησία είναι, ίσως, τα μεγαλύτερα από τα προβλήματα της οικονομίας. Οι ασπιρίνες που μειώνουν τον «πόνο» των δαπανών για τηλεφωνήματα, δεν λύνουν κανένα πρόβλημα παρά μόνο στο πολύ βραχύ διάστημα. Και πάνω από όλα, δεν βελτιώνουν την ζωή του πολίτη.