Η στήλη δεν συνηθίζει, ως θέση αρχής, να κάνει αναφορές σε συγκεκριμένες καταστάσεις που να αφορούν επιχειρήσεις ή άτομα εκτός του δημόσιου βίου. Ωστόσο, υπάρχει μία ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, διότι φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από αλήθειες για την οικονομία.

Πρόκειται για τουριστική μονάδα σε παράλια περιοχή της επαρχίας Λάρνακας. Η μονάδα, αν και βρίσκεται σε κύριο δρόμο – τη μεγαλύτερη λεωφόρο της περιοχής – , δεν διαθέτει διεύθυνση. Κτηματολόγιο, επαρχιακή διοίκηση, αστυνομία και ταχυδρομείο αδυνατούν να ανακαλύψουν τη διεύθυνση και στην καλύτερη περίπτωση δίνουν μεν απαντήσεις αλλά διαφορετικές κάθε φορά. Στην τελευταία προσπάθεια να ανακαλύψουν τη διεύθυνσή τους, οι ιδιοκτήτες ανέφεραν στην ΑΗΚ τον αριθμό μητρώου του στύλου της που άπτεται του τεμαχίου, λαμβάνοντας ως απάντηση το αξέχαστο «κύριε, τέτοιος στύλος δεν υπάρχει». Πάντως, ανάβει. Συνήθως.

Την ίδια στιγμή, κοντινή επιχείρηση προβαίνει σε επανειλημμένες παρανομίες, οι οποίες έχουν άμεση επίδραση στους ενοικιαστές του τουριστικού καταλύματος και οι οποίες καθιστούν την εκεί παραμονή δυσάρεστη. Και αναφερόμαστε σε «επανειλημμένες παρανομίες» διότι αυτή ήταν και η απάντηση που οι ιδιοκτήτες έλαβαν από την Ανεξάρτητη Αρχή Διερεύνησης Ισχυρισμών και Παραπόνων κατά της Αστυνομίας, όπου κατέφυγαν απελπισμένοι διότι δεν εισακούονται τα συνεχή παράπονα και οι καταγγελίες τους. Η Αρχή – η αλήθεια να λέγεται – έκανε την έρευνά της (μία από 57 που διεξήχθησαν) μέσα σε τέσσερεις μήνες και από ό,τι φαίνεται ήταν αρκετά ουσιαστική. Η Αρχή, πάντως, έκανε δουλειά και ανέφερε στους ιδιοκτήτες ότι η Αστυνομία δεν ήταν «επιδεικτικά αδιάφορη», όπως κατήγγειλαν, και μάλιστα προέβη και σε καταγγελίες κατά της επιχείρησης. Το οποίο είναι ορθό, πλην όμως οι ιδιοκτήτες έκαναν δεκάδες παράπονα στην Αστυνομία και η Αστυνομία έκανε μία μόνο καταγγελία, μετά από φωνές στον Αστυνομικό Σταθμό.

Παρεμπιπτόντως, η Αστυνομία βρίσκεται 150 μέτρα, τόσο από το τουριστικό κατάλυμα, όσο και από την επιχείρηση που, κατά την Αρχή Παραπόνων, «παρανομεί». Η Αρχή Παραπόνων επεσήμανε ότι οι παρανομίες αφορούν τον Έπαρχο Λάρνακας, ο οποίος είναι και υπεύθυνος για να επιληφθεί του θέματος. Ο Έπαρχος, πάντως, εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο, δέχεται παράπονα από τους ιδιοκτήτες του τουριστικού καταλύματος, χωρίς να έχει κάνει σχεδόν το οτιδήποτε.

Και λέμε σχεδόν, διότι ο Έπαρχος έχει καταγγείλει στο δικαστήριο τους παραπονούμενους για τις παρατυπίες για τις οποίες παραπονέθηκαν. (Η προηγούμενη πρόταση δεν είναι λανθασμένη). Οι παραπονούμενοι είναι εξ αδιαιρέτου συνιδιοκτήτες του τεμαχίου της επιχείρησης για την οποία παραπονούνται. Παραπονιούνται, δηλαδή, ότι γίνονται παρατυπίες σε γη όπου είναι συνιδιοκτήτες και ο Έπαρχος ανταποκρίθηκε στα παράπονά τους, καταγγέλλοντάς τους στο δικαστήριο για τις παρατυπίες. Η κατάσταση είναι – επιεικώς – τριτοκοσμική και, εν πάση περιπτώσει, εγείρονται ερωτηματικά για τις αποφάσεις της Επαρχιακής Διοίκησης.
Η ιστορία έχει συνέχεια, με πολλές γραφειοκρατικές διαδικασίες, καθυστερήσεις και ασύλληπτα αργές κινήσεις από πλευράς του κράτους. Όσον αφορά δε τον ΚΟΤ, αυτό το μέρος της ιστορίας χρειάζεται δικό του άρθρο, ξεχωριστό, διότι η ιστορία είναι πραγματικά ξεχωριστή. Η στήλη επιφυλάσσεται.

Ωστόσο, στόχος της στήλης δεν είναι να καταγράψει μία ιστορία κάποιων ιδιοκτητών γης. Και οι ίδιοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αφού το προϊόν τους χρειάζεται αναβάθμιση που δεν έχει προχωρήσει. Ωστόσο, το πιο σημαντικό ερώτημα που τίθεται είναι ο ρόλος του κράτους, όχι μόνο συγκεκριμένα στον τουρισμό της Λάρνακας ή οποιασδήποτε άλλης περιοχής, αλλά γενικότερα στην οικονομία. Ουδέποτε δεν λειτούργησε ως σύμμαχος και ουδέποτε δεν υπήρξε στήριγμα στη συγκεκριμένη ιστορία. Αντίθετα, όλες οι Αρχές του κράτους (με εξαίρεση, ίσως, την Αρχή Παραπόνων κατά της Αστυνομίας) έχουν λειτουργήσει ανασταλτικά στη λειτουργία του τουριστικού καταλύματος και στη βελτίωση του προϊόντος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και γενικότερα, το πρόβλημα φέτος δεν ήταν η κρίση. Πελάτες υπήρχαν. Ζήτηση, με κάποια μείωση στις τιμές και μερικές αλλά σημαντικές αναβαθμίσεις του προϊόντος, υπήρχε. Μόνο κράτος δεν υπήρχε.

Η μόνη έγνοια του κράτους είναι το κράτος. Ο ρόλος του, όμως, η ευθύνη και η αποστολή του είναι ο πολίτης. Διότι στην προκειμένη περίπτωση δεν αναφερόμαστε σε κολοσσό του τουρισμού, αλλά σε μικρή οικογενειακή προσπάθεια. Παρόμοιες επιχειρήσεις υπάρχουν χιλιάδες και από ό,τι φαίνεται φτάνουν στο συμπέρασμα ότι, αφού τους έχει στείψει το κράτος με τις διαδικασίες του, την ανικανότητά του, τη βραδυκινησία του και τις «περίεργές» του αποφάσεις, η σημερινή κρίση δεν είναι «το» πρόβλημα.

Μέχρι πρόσφατα ακούγαμε από επίσημα χείλη ότι η οικονομία μας θα βγει «αλώβητη» από την κρίση. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι να «βγούμε από την κρίση». Η κρίση κάποτε θα φύγει. Το κράτος, όπως το βιώνουμε, δυστυχώς φαίνεται ότι θα μας μείνει.

Ο πολίτης δεν βιώνει το κράτος σε δόσεις. Το κράτος, όσον αφορά το κοινωνικό του συμβόλαιο με τον πολίτη, είναι αδιαίρετο. Ίσως να είναι καιρός οι εκλεγμένοι υπεύθυνοι να το καταλάβουν και να ασκήσουν πιο τολμηρό έλεγχο και πειθαρχία στις φεουδαρχικές καταστάσεις που βιώνει ο πολίτης.