Ως ελληνοκύπριος, ο γράφον δεν έχει το δικαίωμα να μιλά ωσάν να ήταν ψηφοφόρος στην Ελλάδα ή ωσάν να ήταν πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ωστόσο, όταν ένας Έλληνας της Κύπρου παρακολουθεί και σχολιάζει την Ελλαδική πραγματικότητα, δεν πρόκειται για το σχόλιο ενός ξένου, και μόνο ως τέτοιο δεν μπορεί να εισπραχθεί το παρόν σχόλιο.
Οι εκλογές στην Ελλάδα δεν σημαδεύτηκαν από την θριαμβευτική επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ούτε από την αναμενόμενη πτώση της Νέας Δημοκρατίας. Το κυριότερο χαρακτηριστικό, ήταν το κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξήχθησαν οι εκλογές. Η Ελλάδα των σκανδάλων, με μια ολέθρια οικονομική κατάσταση, χρειάζεται μια ισχυρή δόση τόλμης στο Μαξίμου. Τα περσινά «γεγονότα των Εξαρχείων» έφεραν στην επιφάνεια μια σειρά από θεσμικά, πολιτικά και κοινωνικά κενά που κρύβονταν πίσω από μία εικόνα απαξίωσης μεν, αλλά και μοιρολατρικής αδιαφορίας.
Εδώ και χρόνια, η εξωτερική πολιτική παρέμεινε διαχειριστική, με ζητήματα όπως τις παραβιάσεις του Αιγαίου και το Σκοπιανό να συζητούνται με τρόπο εντελώς αφελή, χωρίς καμία ένδειξη ότι υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται για την ουσία πίσω από τα συνθήματα. Ταυτόχρονα, μικροεπιτεύγματα που έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα δεν μεταφράστηκαν σε υλοποίηση οράματος. Δεν υπήρξε καν ένδειξη ότι υπάρχει όραμα. Στο δε κυπριακό, τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Ελλάδα ήταν πλήρως απούσα, κάτι που δυστυχώς ενεθάρρυνε η κυπριακή κυβέρνηση. Και η εξωτερική πολιτική τα πάει πολύ καλύτερα από την εσωτερική.
Εκεί, βλέπουμε νόμους που δεν τηρούνται (όπως την ανάπτυξη των καμένων). Τα σκάνδαλα αποτελούν ένα τόσο γενικευμένο φαινόμενο της καθημερινότητας που δεν δημιουργούν πλέον καμία αντίδραση. Τα τοπικιστικά συμφέροντα κυριαρχούν. Η πλήρης αδυναμία της πολιτείας να αντιδράσει είναι πλέον αποδεκτή. Η γενιά των 700 δεν έχει καμία προοπτική, και για αυτό θέτει εαυτόν εκτός του κυρίου ρεύματος της κοινωνίας. Η οικονομία παραπαίει σε σημείο που είναι, πλέον, ορατή η προσβλητική αρωγή του ΔΝΤ. Η κοινωνική συνοχή δεν είναι παρά ένας ευφημισμός για επικοινωνιακά προγράμματα και εκδηλώσεις. Και η λίστα αυτή δεν έχει τέλος.
Για αυτά δεν φταίει μόνο η Νέα Δημοκρατία, ούτε οι παλαιότερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αφού το πρόβλημα είναι γενικευμένο, με το σύνολο της πολιτικής ζωής να αδυνατεί να προσφέρει λύσεις και την σήψη και διαφθορά να αποτελούν κοινωνικό όσο και πολιτικό φαινόμενο. Για την κατάσταση φταίει «το σύστημα». Και όταν λέμε «το σύστημα», εννοούμε ότι όλοι έχουν ευθύνες.
Δυστυχώς, όμως, επικράτησε η λογική ότι φταίει ο Χατζηπετρής. Υπάρχει, μάλιστα, και σχετικό άσμα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θυμήθηκα ένα εξώφυλλο του Economist από το 1983. Τότε, η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε νικήσει ανέλπιστα τις βουλευτικές εκλογές της χώρας της. Με μία οικονομία που ήταν σε κατάσταση παρόμοια με αυτή της Ελλάδας σήμερα, με καλπάζουσα ανεργία, μεγάλα ελλείμματα και χαμηλή ανάπτυξη, η «σιδηρά κυρία» του Ηνωμένου Βασιλείου διασώθηκε στις εκλογές από την ηλιθιότητα του Χορχέ Αγιάλα που αποφάσισε να εισβάλει στις νήσους Φώκλαντ. Ο πατριωτισμός των Βρετανών κατά τον πόλεμο που ακολούθησε, υπερίσχυσε της εσωτερικής πραγματικότητας, και η Θάτσερ νίκησε τις εκλογές, διασώζοντας την πρωθυπουργία της. Αφότου κόπασε η πατριωτική μανία, όπως, η οικονομική πραγματικότητα των ηρωισμών στις Μαλβίνες έδωσε την θέση της στην πραγματική κατάσταση εντός των Βρετανικών τειχών.
Τότε, ακριβώς, ο Economist βγήκε με εξώφυλλο ένα πορτραίτο της σιδηράς κυρίας. Φανερά αγχωμένη, δεν μπορεί να αισθανόταν πολύ διαφορετικά από ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, που αναλαμβάνει σε μία κρίσιμη στιγμή, όταν οι λάθος επιλογές είναι προτιμότερες της απραξίας. Σήμερα, ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, δεν απολαμβάνει «νωπή εντολή» όπως λένε τα τηλεοπτικά πάνελ, αλλά πάνω από όλα μία ευρεία πλειοψηφία στην Βουλή. Ακόμα και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργος Προβόπουλος σχολίασε αυτό το γεγονός, λέγοντας ότι η ευρεία αυτοδυναμία λύνει τα χέρια του πρωθυπουργού για να προβεί σε τολμηρές τομές που χρειάζεται η οικονομία.
Το μήνυμα του Προβόπουλου στον Παπανδρέου ήταν το ίδιο με το μήνυμα του Economist στην Θάτσερ πριν από 26 χρόνια.
Το λεκτικό του εξωφύλλου, δύο μόνο λέξεις, πρέπει να είναι η πιο μικρή και τρομακτική πρόταση που μπορεί να ακούσει ένας πολιτικός. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για εκείνους που, όπως την κα. Θάτσερ τότε και τον κ. Παπανδρέου σήμερα, αναλαμβάνουν την εξουσία ενώ τα πάντα γύρω τους καταρρέουν:
Τώρα κυβέρνα!