Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της Βασιλικής Ακαδημίας της Σουηδίας ότι ο Μπαράκ Ομπάμα θα λάβει φέτος το πιο περίεργο και αδικαιολόγητο νόμπελ ειρήνης των τελευταίων χρόνων, ο αμερικανός πρόεδρος έλαβε ένα άλλο δώρο από τη Γερουσία της χώρας του.

Ειδική επιτροπή από 23 γερουσιαστές εξέτασε τις προτάσεις του Ομπάμα για ριζική μεταρρύθμιση του αμερικανικού εθνικού σχεδίου υγείας και υπερψήφισε το κονδύλι των 527 δισ. ευρώ (829 δισ. δολαρίων) για την επόμενη δεκαετία που ζήτησε ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Ανάμεσά τους και η «δική μας» Ολυμπία Σνόου, Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής, η οποία εξήγησε την απόφασή της να μην ακολουθήσει τη γραμμή του κόμματος της και να ταχθεί στο πλευρό του Ομπάμα, με μία απλή δήλωση: «Όταν καλεί η ιστορία, τότε καλεί η ιστορία».

Το σχέδιο του Ομπάμα πέρασε ένα σημαντικό εμπόδιο αλλά δεν θα είναι ούτε το τελευταίο, ούτε το μεγαλύτερο. Παραμένουν, ακόμα, σειρά από ψηφοφορίες, τροπολογίες, διασαφηνίσεις και βελτιώσεις για να περάσει το σχέδιο και για να καταστεί λειτουργικό. Ωστόσο, η απόφαση μπορεί να χαρακτηριστεί ως ιστορική, όπως είπε και η Σνόου. Πρώτο, το θέμα θα πάει, πλέον, στην ολομέλεια της Γερουσίας, η οποία θα αποφασίσει τι κείμενο να στείλει στο κογκρέσο. Δεύτερο, το χοντρό κονδύλι εγκρίθηκε εν μέσω κρίσης, ελλειμμάτων και ύφεσης, κάτι που «επικυρώνει» την τοποθέτηση του Ομπάμα ότι η δουλειά της κυβέρνησης δεν είναι απλά να διαχειριστεί την σημερινή κρίση, αλλά και να δώσει μορφή στο μέλλον που θέλει για την χώρα της.
Δεν υποστηρίζουν όλοι οι αμερικάνοι το σχέδιο. Μάλιστα, εκτός από τους Ρεπουμπλικάνους που αντιστέκονται με ζήλο στο νομοσχέδιο που αποκαλούν «αριστερό», και οι αγορές αντέδρασαν στην απόφαση της ειδικής επιτροπής, καταγράφοντας ρευστοποιήσεις στις μετοχές μεγάλων ασφαλιστικών οίκων και άλλων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της υγείας. Φυσιολογικά, η παντοκρατορία τους θα μειωθεί -και μαζί της τα κέρδη- εάν ο Ομπάμα κερδίσει το δικό του ΓΕΣΥ. Ακόμα, ο πιο ουσιαστικός ανταγωνισμός, θα λειτουργήσει ανασταλτικά στον πολιτικό έλεγχο που ασκούν οι μεγάλοι αυτοί χρηματοδότες των προεκλογικών εκστρατειών.

Ωστόσο, το πιο σημαντικό στοιχείο της νίκης Ομπάμα σε αυτόν τον μακρύ πόλεμο, είναι πως εδραιώνεται η λογική του αμερικανού προέδρου, ότι η κρίση αποτελεί μία μοναδική ευκαιρία για να ξηλωθούν τα συστήματα και οι αγκυλώσεις που δημιουργούν πρόβλημα στην χώρα του.

Αυτή είναι και η κεντρική διαφορά μεταξύ της νοοτροπίας του αμερικανού προέδρου και της δικής μας κυβέρνησης. Κηρύσσοντας πόλεμο κατά του κατεστημένου της Ουάσινγκτον, ο Ομπάμα τηρεί την υπόσχεση που έδωσε, όχι μόνο ως υποψήφιος πρόεδρος, αλλά και ως υποψήφιος γερουσιαστής νωρίτερα. Αντιλαμβάνεται ότι πρέπει πρώτα να ξηλώσει τις παθολογικές αντιλήψεις που έχουν καταστεί παραδόσεις στις ΗΠΑ, και μετά να ράψει ένα νέο σύστημα για την χώρα του. Ακόμα, αντιλαμβάνεται πως σε μία περίοδο όπου η αποτυχία των υπευθύνων συνέβαλε στην μιζέρια των πολιτών της χώρας του, οι δημοσιονομικές δαπάνες πρέπει να γίνονται με τρόπο που να επιφέρει μακροπρόθεσμα οφέλη, πρώτα στον πολίτη και μετά στο κράτος. Κάτι που ίσως θα πρέπει να σημειώσουν σήμερα κάποιες πιο «αριστερές» κυβερνήσεις της Ευρώπης, που θεωρούν ότι πρώτα πρέπει το κράτος να ενδυναμωθεί, και μετά να στηριχτεί ο πολίτης. Πρόκειται για ένα ζήτημα που άπτεται άμεσα του ερωτήματος που και εμείς κληθήκαμε να απαντήσουμε πριν ενάμισι χρόνο: πώς να φτάσουμε σε μια πιο δίκαιη κοινωνία;