Όταν πολεμάς ένα τέρας, έγραφε το 1886 ο Friedrich Nietzsche, πρόσεχε να μην μετατραπείς εσύ σε τέρας: «Αν κοιτάξεις την άβυσσο αρκετή ώρα, η άβυσσος θα αρχίσει να σε κοιτάζει εσένα».
Μετά από σωρεία βλακωδών πολιτικών και κοινωνικών τάσεων για 14 χρόνια, η μισή μας χώρα κατέληξε στα χέρια ενός ξένου στρατού που προστάτευε μία κοινότητα που, τελικά, δεν τον ήθελε. Εμείς, όμως, έχοντας βεβαιωθεί πλέον για το γεγονός ότι είμαστε πολιτισμικά ανώτεροι από τους Τούρκους, επαναπαυθήκαμε στην πεποίθηση ότι, λόγω του δικαίου που χαρακτηρίζει τον «αγώνα της επιστροφής» είναι αναπόφευκτη η τελική μας δικαίωση. Βλέποντας, όμως, το παρελθόν με τόσο επίμονο βλέμμα για 35 χρόνια, έχουμε μετατραπεί σε μια νέα έκδοση των γενεών που έδωσαν την ευκαιρία στη Τουρκία να στείλει το ένα τρίτο σχεδόν των ελληνοκυπρίων σε στρατόπεδα σκηνών.
Από την μία, η «δημοκρατική» παράταξη, υπό απαγωγή από «πατριώτες της δημοκρατίας», έφτασε σήμερα στο σημείο να αποσιωπά μία ομάδα ηλιθίων που νόμιζαν ότι πουλούν πατριωτισμό διότι αποκαλούσαν τον Πρόεδρο «προδότη-καταδότη». Συνέλαβαν, μάλιστα, αυτούς τους ανόητους διότι πλήττουν, διά της βοής, την Κυπριακή Δημοκρατία. Παραβίασαν, έτσι, την πιο βασική δημοκρατική αρχή, εκείνη της ελευθερίας της άποψης. Οι «αγωνιστές της δημοκρατίας», επικαλούμενοι τις αναμνήσεις του πραξικοπήματος συνέλαβαν τέσσερις χαζούς διότι –προφανώς- έθεσαν με την βλακεία των συνθημάτων τους σε κίνδυνο το κράτος. Η «δημοκρατική» παράταξη, λοιπόν, λειτούργησε ωσάν να ήταν Χούντα, με πράξεις που στο νησί μας γίνονται μόνο από το Λήδρα Πάλας και βορειότερα. Το χειρότερο, μάλιστα, είναι πως αυτών των συλλήψεων προηγήθηκαν άλλες παρεμβάσεις υπέρ της δημοκρατίας, με παρενόχληση άλλων ηλιθίων (της ίδιας όμως ομάδας) κατά την διάρκεια της παρέλασης που σκοπό είχε να γιορτάσει την ανεξαρτησία από τους αποικιοκράτες. Η ελευθερία της άποψης πρέπει να γίνεται σεβαστή κυρίως όταν η άποψη είναι βλακώδης, αλλιώς δεν έχει ουσία. Αυτό έπρεπε να το γνωρίζουν οι «δημοκρατικές δυνάμεις».
Και θα το γνώριζαν εάν δεν κοίταζαν μέσα στην άβυσσο του πραξικοπήματος τόσο επίμονα.
Μετά, οι πατριωτική παράταξη, που θέλει Ελλάδαν και ας τρώγει πέτρες, επικαλείται την πολιτισμική μας ανωτερότητα για να εκφράσει συνθήματα που μόνο τρόμο θα προκαλούσαν στον Πλάτωνα και μόνο νεύρα στον Καραϊσκάκη. Πιστεύοντας ότι οι τούρκοι είναι απολίτιστοι, καταφεύγουν σε συνθήματα υπέρ του θανάτου του προέδρου που ο λαός ψήφισε (όπως οι ίδιος μας θυμίζει δύο φορές την εβδομάδα). Πιστεύοντας ότι οι τούρκοι είναι φιλοπόλεμοι, ντύνονται με άρβυλα και ζητούν τον πόλεμο της λύτρωσης. Πιστεύοντας ότι οι τούρκοι είναι ρατσιστές, σκανδαλίζονται όταν μία αριστούχος σηκώνει την γαλανόλευκη, διότι δεν είναι βέρα ελληνίδα. Λες και αξίζει στη γαλανόλευκη να την σηκώνει άλλος από τον καλύτερο.
Θα αντιλαμβάνονταν το παράδοξο εάν δεν κοίταζαν τόσο επίμονα την άβυσσο του «Άλλου» μας.
Όσο για τον «μεσαίο χώρο», τον απλό κύπριο που είναι μεν πατριώτης αλλά ούτε για αγωνιστής της δημοκρατίας περνιέται, ούτε Ελλάδαν θέλει και ας τρώγει πέτρες, αυτός έχει εμπεδώσει το μήνυμα ότι, αφού και δίκαιο έχουμε και στις εκδηλώσεις πάμε, κάποτε θα δικαιωθούμε. Ο «αδούλωτος κυπριακός λαός», με τριανταπέντε χρόνια «επιμονής και υπομονής», αφού «έχει το δίκαιο με το μέρος του», μπορεί να βασιστεί στο «διεθνές δίκαιο» και τα «ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας». Κάποια μέρα, καθώς πυρώνει τα κάρβουνα, θα λάβει «το χαρμόσυνο μήνυμα της ανάστασης» που «καρτερούμεν μέρα νύχτα».
Εάν, όμως, δεν παλάβωννε μέσα στην υπνωτική δίνη της ξύλινης του γλώσσας, θα έβλεπε κι αυτός ότι έχει μετατραπεί στο τέρας κατά του οποίου μάχεται.
Εν τω μεταξύ, οι χαμένοι της υπόθεσης, είναι τρεις: η Δημοκρατία, το έθνος και η λογική μας, χαμένα και τα τρία στην άβυσσο για την οποία ο Nietzsche προειδοποίησε τόσο απλά πριν από 120 χρόνια και η οποία μας κοιτάζει, πια, κατάμματα.